Tego dnia w 1916 r. Harry Butters, amerykański żołnierz służący w armii brytyjskiej podczas I wojny światowej, zostaje zabity przez niemiecką skorupę podczas bitwy nad Sommą, walcząc o ochronę miasta Guillemont we Francji.
Syn wybitnego przemysłowca z San Francisco Butters wychował się częściowo w Anglii i tam uczęszczał do Beaumont College, jezuickiej akademii w Old Windsor. Później uczęszczał do Phillips Exeter Academy w Exeter w stanie New Hampshire, zanim odziedziczył fortunę po śmierci ojca w 1906 roku i przeniósł się z powrotem do Kalifornii, gdzie krótko pracował dla Standard Oil i kupił własne ranczo. Kiedy wybuchła I wojna światowa latem 1914 roku, Butters zjednoczył się w sprawie alianckiej i postanowił dołączyć do armii brytyjskiej. Dzięki swoim starym szkolnym powiązaniom w Anglii otrzymał prowizję w Królewskiej Artylerii, 24 Dywizji, 107 Brygadzie w kwietniu 1915 r. We wrześniu Butters wyjechał ze swoimi towarzyszami do Francji, gdzie brał udział w nieudanym ataku brytyjskim podczas Bitwa pod Loos pod koniec tego miesiąca.
„Znajduję się wśród milionów innych żołnierzy w wielkich armiach sprzymierzonych walczących o wszystko, co uważam za słuszne, cywilizowane i humanitarne przeciwko potędze, która jest zła i zagraża istnieniu wszystkich praw, które nagradzamy i wolności, którą cieszymy się” - napisał Butters domu 5 października 1915 r., opisując swoje doświadczenia na polu bitwy pod Loos.„Może ci się wydawać, że dla mnie to wszystko jest zupełnie nieuzasadnione, że może to oznaczać albo najwyższą ofiarę za nic, albo co najwyżej jedne z najlepszych lat mojego życia zmarnowane; ale mówię wam, że nie tylko jestem gotów oddać swoje życie temu przedsięwzięciu (bo jest to stosunkowo łatwe, z wyjątkiem sytuacji, gdy myślę o tobie), ale głęboko wierzę, że „jeśli przeżyję to, aby spędzić z tobą użyteczne życie” że nigdy nie będę miał okazji zdobyć tak honorowego postępu dla własnej duszy, ani zrobić tak wiele dla postępu świata, ponieważ jestem tu codziennie… Myślę mniej o sobie niż o mnie, mniej wysokości osobistego sukcesu, do którego dążyłem, i większej służby, którą każdy z nas musi odpłacić za prawo do życia i na mocy której tylko my możemy się rozwijać ”.
Butters był na pierwszej linii frontu w pobliżu belgijskiej wioski Ploegsteert w kwietniu 1916 roku, kiedy poznał Winstona Churchilla; Churchill służył jako dowódca batalionu na froncie zachodnim po opuszczeniu admiralicji brytyjskiej w wyniku katastrofalnych operacji alianckich na Półwyspie Gallipoli w ubiegłym roku. Pod wrażeniem młodego amerykańskiego wolontariusza służącego w Anglii ”„ Właśnie je okłamałem i powiedziałem, że urodziłem się w Wielkiej Brytanii ”Butters powiedział Churchillowi, wyjaśniając swoją komisję w Royal Artillery''Churchill zaprosił Buttersa na kolację z nim do bunkra, gdzie dwaj mężczyźni jedli i pili szampana wieczorem 11 kwietnia. Po przeżyciu szoku muszli - nowo zdiagnozowanej psychologicznej traumy bitwy - Masła wysłano na urlop w czerwcu. Chociaż Churchill, wtedy jeszcze w Londynie, namawiał Buttersa, aby nie spieszył się z powrotem, zanim wrócił do służby, wrócił na Front Zachodni 2 lipca, dzień po tym, jak alianci rozpoczęli epicką bitwę nad Sommą.
31 sierpnia 1916 r. Butters i jego jednostka byli w Somme, strzelając do Trones Woods pod Guillemont, gdy jego pistolet otrzymał bezpośrednie niemieckie trafienie podczas potężnego ostrzału; on i wszyscy członkowie jego baterii zostali zabici. „Nie przesadzam, kiedy mówię, że prawie 100 000 pocisków zrzuciło tego dnia na obszarze około 800 metrów kwadratowych” - napisał wielebny A. Caseby we wpisie do pamiętnika o śmierci Buttersa. Butters został pochowany na cmentarzu Commonwealth Graves Commission Cemetery w Meulte, małej wiosce na południe od Albert we Francji. Zgodnie z prośbą, którą pod koniec sierpnia skierował do brytyjskiego kapelana, jego nagrobek brzmi po prostu „Obywatel amerykański”.
Churchill sam napisał pomnik Buttersa w London Observer: „Widział wiele służby na linii frontu, w tym bitwę pod Loos, i przeszedł bez szwanku, aż w czerwcu bukiet pocisków zniszczył jego posterunek obserwacyjny i ogłuszył go. Mógł nakłonić go do odpoczynku tylko na tydzień, zanim był z powrotem na froncie, jak zawsze pogardzany ciągłymi groźbami śmierci. I tak po prostu spotkał swój los. Był jednym z najbystrzejszych, najśmieszniejszych chłopców, jakich kiedykolwiek znałem, i zawsze życiem i duszą bałaganu . Zdajemy sobie sprawę z jego szlachetności w przychodzeniu z pomocą do innego kraju całkowicie z własnej woli i rozumiemy, jak wielkie było serce.
