26 kwietnia 1915 r., Po otrzymaniu obietnicy znacznych zdobyczy terytorialnych, Włochy podpisują traktat londyński, zobowiązując się do przystąpienia do I wojny światowej po stronie aliantów.
W obliczu zbliżającej się wojny w lipcu 1914 r. Włoska armia pod dowództwem sztabu Luigiego Cadorny rozpoczęła przygotowania do wojny z Francją, zgodnie z członkostwem Włoch w Potrójnym Sojuszu z Niemcami i Austro-Węgrami. Zgodnie z warunkami tego porozumienia Włochy były jednak zobowiązane do obrony swoich sojuszników tylko wtedy, gdy jeden z nich został zaatakowany jako pierwszy. Włoski premier Antonio Salandra uznał austro-węgierskie ultimatum wobec Serbii pod koniec tego miesiąca za akt agresji, ogłaszając, że Włochy są wolne od zobowiązań sojuszniczych i oficjalnie neutralne. W pierwszym roku wojny obie strony - mocarstwa centralne i Ententy - jak wiadomo oś brytyjsko-francusko-rosyjska - próbowały zrekrutować kraje neutralne, w tym Włochy, Bułgarię, Rumunię i Grecję, aby przyłączyły się do wojny po swojej stronie. Włochy, bardziej niż jakikolwiek inny kraj, jasno sprecyzowały swoje cele przyłączenia się do działań wojennych: zdobycia dla siebie jak największego terytorium i podniesienia statusu z małoletniej do wielkiej potęgi.
W rzeczywistości położenie geograficzne Włoch graniczy ze wszystkich stron nad morzem, a zatem podlega presji wielkiej marynarki wojennej Wielkiej Brytanii - skłoniło ją do faworyzowania Entente. Co więcej, wcześniejsze interakcje między Włochami a Austro-Węgrami były napędzane bardziej wzajemną wrogością niż sojuszem, ponieważ Włosi byli zmuszeni wypchnąć Austriaków z półwyspu, aby osiągnąć zjednoczenie w 1860 r. Składając wniosek o lojalność Włoch w Podczas I wojny światowej mocarstwa centralne starły się z Niemcami o obiecaniu Włochom regionu Trentino (obecnie okupowanego przez Austrię) w zamian za wejście w wojnę. Mimo że Austro-Węgry zgodziły się zrzec się Trentino w marcu 1915 r., Żałosny występ ich armii przeciwko Rosji dał Włochom większą siłę przetargową i zmusił ich do zażądania jeszcze większego terytorium.
Entente ze swojej strony zaoferowało znacznie większe korzyści z terytorium, z których większość należała obecnie do imperium austro-węgierskiego i na tych warunkach Włochy podpisały traktat londyński 26 kwietnia 1915 r. Obiecano Włochom spełnienie narodowego marzenia: kontrola terytorium na granicy z Austro-Węgrami, od Trentino przez Południowy Tyrol do Triestu. W traktacie alianci dali im to i wiele więcej, w tym części Dalmacji i liczne wyspy wzdłuż wybrzeża Adriatyku Austro-Węgier; albańskie miasto portowe Vlora (po włosku: Valona) i centralny protektorat w Albanii; i terytorium z Imperium Osmańskiego.
Realizując swoją część umowy, Włochy wypowiedziały wojnę Austro-Węgrom (ale nie Niemcom) 23 maja. Sojusznicy najwyraźniej stanęli przed trudniejszym zadaniem w wypełnianiu swoich zobowiązań: inny tajny traktat, podpisany 20 marca, miał obiecał Rosji kontrolę nad Konstantynopolem i Dardanelami. Oba traktaty zależały od zwycięstwa Aliantów na Półwyspie Gallipoli za obiecane zyski, które w tym momencie nie wydawały się w żaden sposób bezpieczne. Morski atak na Dardanele 18 marca zawiódł nieszczęśliwie; masowa anglo-francuska inwazja na ziemię, rozpoczęta dzień przed podpisaniem traktatu londyńskiego, wkrótce zostanie zahamowana przez sztywny opór turecki.
