Niemiecki feldmarszałek Alfred von Schlieffen, twórca agresywnej niemieckiej strategii wojskowej, która wkrótce zostanie użyta w zmodyfikowanej formie na początku Wielkiej Wojny, umiera tego dnia w 1913 r. W Berlinie.
Syn pruskiego generała, Schlieffen, wszedł do wojska w 1854 r. I uczestniczył zarówno w wojnie siedmiotygodniowej z Austrią w 1866 r., Jak i wojnie francusko-pruskiej w latach 1870–71. W ciągu kilku następnych dziesięcioleci Schlieffen awansował w szeregach Wielkiego Sztabu Generalnego, elitarnego korpusu około 650 oficerów, który służył jako strategiczny związek armii pruskiej. Został jego szefem w 1891 roku.
W latach od zakończenia wojny francusko-pruskiej i niemieckiego sojuszu z Austro-Węgrami w 1879 r. Poprzednicy Schlieffena, Alfred von Waldersee i Helmuth von Moltke (znany jako Moltke starszy bratanek, zwany także Helmuth, służyli jako szef Sztabu Generalnego podczas Wielkiej Wojny) pracował nad opracowaniem potencjalnej strategii wojskowej w celu zwalczania przyszłej wojny na dwóch frontach z Francją i Rosją. Kiedy Schlieffen przejął władzę, kontynuował te wysiłki, widząc taką wojnę jako coraz wyraźniejsze prawdopodobieństwo. Planowanie było prorocze. Mało prawdopodobne jest, aby Francja i Rosja dały sobie radę, biorąc pod uwagę status jednej z nich jako postępowej demokracji, a drugiej jako monarchii tyranicznej, która rzeczywiście w 1894 r. Rzeczywiście dołączyła do sojuszu, głównie w odpowiedzi na zagrożenie ze strony Niemiec.
Schlieffen uważał, że najlepszym rozwiązaniem dla Niemiec jest najpierw zaangażowanie Francji, atakowanie przez Belgię i Holandię i objęcie zachodniej Francji, zanim ostatecznie przejmie Paryż, ostatecznie kończąc status Francji jako wielkiej potęgi. Tymczasem mniejsza armia niemiecka powstrzymałaby Rosję na wschodzie. Schlieffen wierzył, że Rosja nie będzie w stanie zmobilizować swoich sił wystarczająco szybko, aby zapewnić ogromne wyzwanie. Strategia ta, nakreślona w nieformalnym memorandum, które Schlieffen napisał pod koniec 1905 r., Pod koniec swojej kadencji jako szef, stała się znana jako Plan Schlieffena.
Niecałe dwa lata po śmierci Schlieffena armia niemiecka pod dowództwem swojego następcy, Helmutha von Moltke (młodszego), zaatakowała Belgię w drodze do Francji, naruszając neutralność tego kraju i skutecznie zamieniając mniejszy konflikt w ogólną wojnę europejską i ostatecznie globalny.
Niepowodzenie szybkiego i zdecydowanego osiągnięcia przez Schlieffen celów Niemiec w drugiej połowie 1914 r. Było różnie przypisywane wadom samego planu i jego błędnej realizacji pod rządami Moltke, który znacząco zmodyfikował zarys zarysowany przez Schlieffena, odmawiając inwazji Holandia i odmawia znacznego osłabienia swojej armii na froncie wschodnim ze względu na szybkie zwycięstwo na zachodzie. W rzeczywistości połączenie napiętej osi czasu planu; francuski opór, który był silniejszy niż się spodziewano; Szybka i skuteczna mobilizacja Rosji; ogólna trudność w przemieszczaniu się i dostarczaniu wojsk niemieckich oraz prowadzeniu skutecznej komunikacji na tak wielką skalę na zachodzie okazała się zbyt trudna, a decydująca strategia przewidziana przez Schlieffena i wprowadzona w życie przez Moltke ustąpiła miejsca rzeczywistości dłuższy i bardziej wyczerpujący konflikt.
