Tego dnia w 1809 r. Urodził się Abraham Lincoln w Hodgenville w Kentucky.
Lincoln, jeden z najbardziej podziwianych prezydentów Ameryki, wychował się w biednej rodzinie w Kentucky i Indianie. Uczęszczał do szkoły tylko przez rok, ale potem czytał sam, nieustannie starając się poprawić swój umysł. Jako dorosły mieszkał w Illinois i wykonywał różne prace, w tym pracę postmastera, geodety i sklepikarza, zanim zaczął uprawiać politykę. Służył w ustawodawstwie stanu Illinois w latach 1834–1842 oraz w Kongresie w latach 1847–1849, a następnie został adwokatem. W 1842 r. Lincoln poślubił Mary Todd; razem wychowali czterech synów.
Lincoln powrócił do polityki w latach 50. XIX wieku, kiedy narastał od dawna podział narodu na niewolnictwo, szczególnie na nowych terytoriach dodawanych do Unii. Jako lider nowej Partii Republikańskiej Lincoln był uważany za politycznie umiarkowanego, nawet w kwestii niewolnictwa. Opowiadał się za ograniczeniem niewolnictwa do stanów, w których już istniało, i opisał tę praktykę w liście jako drobną kwestię dopiero w 1854 r. W rasie senatorskiej z 1858 r., Gdy nastroje secesjonistyczne powstały wśród stanów południowych, ostrzegł, dom podzielone przeciwko sobie nie mogą znieść. Nie zdobył mandatu senackiego, ale zdobył uznanie narodowe jako silna siła polityczna. Inspirujące oratorium Lincolna uspokoiło ludność zaniepokojoną secesjonistycznymi zagrożeniami stanów południowych i zwiększyło jego popularność.
Jako kandydat na prezydenta w wyborach w 1860 r. Lincoln próbował uspokoić interesy związane z niewolnikami, że chociaż popiera abolicję, nie ma zamiaru kończyć tej praktyki w stanach, w których już istniała, i nadał priorytet ratowaniu Unii przed uwolnieniem niewolników. Kiedy wygrał prezydenturę ok. 400 000 popularnych głosów i przeprowadził Kolegium Elektorów, w rzeczywistości podarował mu tykającą bombę zegarową. Jego ustępstwa wobec posiadaczy niewolników nie uniemożliwiły Karolinie Południowej przewodzenia innym stanom w exodusie z Unii, który rozpoczął się wkrótce po jego wyborach. Do 1 lutego 1861 r. Ustąpiły również Missisipi, Floryda, Alabama, Georgia, Luizjana i Teksas. Wkrótce rozpoczęła się wojna domowa. W miarę postępu wojny Lincoln zbliżył się do oddania siebie i narodu ruchowi abolicjonistycznemu, aw 1863 r. Ostatecznie podpisał Proklamację Emancypacji. Dokument uwalniał niewolników w stanach Konfederacji, ale nie dotyczył legalności niewolnictwa w Missouri, Kansas lub Arkansas ani tego, co było wówczas terytorium Nebraski.
Lincoln był najwyższym prezydentem w wieku 6 lat 4. Jako młody człowiek wywarł na innych wrażenie swoją siłą fizyczną - był legendarnym zapaśnikiem w Illinois - i bawił przyjaciół i nieznajomych swoim suchym, ludowym dowcipem, który wciąż był widoczny lata później Rozdrażniony porażką jednej wojny domowej po wojnie, Lincoln napisał do letargicznego generała, jeśli nie używasz armii, chciałbym ją na jakiś czas pożyczyć. Lincoln, kiedyś miłośnik zwierząt, oświadczył kiedyś: „Nie dbam o religię człowieka, którego pies i kot nie są dla niego lepsi”. Odpowiednio w Lincoln White House zamieszkały różne zwierzęta, w tym indyk o imieniu Jack i koza o imieniu Nanko. Syn Lincolna, Tad, często przyczepiał Nanko do małego wagonu i jeździł po terenie Białego Domu.
Poczucie humoru Lincolna mogło pomóc mu ukryć nawracające depresje. Przyznał przyjaciołom i kolegom, że przez całe dorosłe życie cierpiał z powodu intensywnej melancholii i hipochondriów. Być może, aby sobie z tym poradzić, Lincoln zaangażował się w wygasający humor, a nawet obrzucał się swoim słynnym domowym wyglądem. Kiedy przeciwnik w debacie o wyścigach senackich w 1858 r. Nazwał go dwulicowym, odpowiedział: Gdybym miał inną twarz, czy myślisz, że bym ją nosił?
Lincoln jest pamiętany jako The Great Emancipator. Chociaż na początku swojej prezydentury wahał się nad tematem niewolnictwa, jego największym dziedzictwem była praca na rzecz zachowania Unii i podpisanie Proklamacji Emancypacji. Jednak dla sympatyków Konfederacji podpisanie przez Lincolna Proklamacji Emancypacji wzmocniło jego wizerunek znienawidzonego despota i ostatecznie doprowadziło Johna Wilkesa Bootha do zamachu na niego 14 kwietnia 1865 r. Jego ulubiony koń, Stary Bob, wyciągnął karawan pogrzebowy.
