Zawartość

• Wielkie społeczeństwo
• Dowody ze sprawy zabójstwa JFK
• Walka o prawa obywatelskie
• Radical z lat 60
• Lato miłości

Na początku lat 60. wielu Amerykanów uważało, że stoją u zarania złotego wieku. 20 stycznia 1961 r. Przystojny i charyzmatyczny John F. Kennedy został prezydentem Stanów Zjednoczonych. Jego pewność, że, jak ujął to jeden z historyków, „rząd miał duże odpowiedzi na duże problemy” wydawała się nadawać ton reszcie dekady. Jednak ten złoty wiek nigdy się nie zmaterializował. Przeciwnie, pod koniec lat 60. wydawało się, że naród się rozpada.

Wielkie społeczeństwo

Podczas kampanii prezydenckiej w 1960 r. John F. Kennedy obiecał najbardziej ambitny program krajowy od czasu Nowego Ładu: „Nowa granica”, pakiet przepisów i reform, które miały na celu wyeliminowanie niesprawiedliwości i nierówności w Stanach Zjednoczonych. Ale Nowa Granica od razu napotkała problemy: większość kongresowa Demokratów zależała od grupy Południowców, którzy nienawidzili interwencjonistycznego liberalizmu planu i zrobili wszystko, co mogli, aby go zablokować.

Czy wiedziałeś? 27 czerwca 1969 r. Policja dokonała nalotu na Stonewall Inn, gejowski bar w nowojorskiej Greenwich Village. Patroni baru, mający dość nękania i dyskryminacji, walczyli: przez pięć dni uczestnicy zamieszek protestowali na ulicach. „Słowo zostało wydane” - powiedział jeden z protestujących.„Przeżyli ucisk”. Historycy uważają, że ta „rebelia Stonewall” zapoczątkowała ruch na rzecz praw gejów.

Dopiero w 1964 r., Po zastrzeleniu Kennedy'ego, prezydent Lyndon B. Johnson mógł zgromadzić kapitał polityczny, aby wprowadzić swój własny program reform. W tym roku Johnson oświadczył, że przekształci Stany Zjednoczone w „wielkie społeczeństwo”, w którym nie ma miejsca na biedę i niesprawiedliwość rasową. Opracował zestaw programów, które dawałyby biednym ludziom „rękę do góry, a nie pomoc”. Obejmowały one Medicare i Medicaid, które pomagały osobom starszym i osobom o niskich dochodach płacić za opiekę zdrowotną; Head Start, który przygotował małe dzieci do szkoły; oraz Korpus Pracy, który szkolił niewykwalifikowanych pracowników do pracy w gospodarce deindustrializacyjnej. Tymczasem Biuro Szans Ekonomicznych Johnson zachęcało osoby w niekorzystnej sytuacji do udziału w projektowaniu i wdrażaniu programów rządowych w ich imieniu, podczas gdy jego program Model Cities oferował dotacje federalne na przebudowę miast i projekty społeczne.

Dowody ze sprawy zabójstwa JFK

Wojna ciągnęła się i podzieliła naród. Niektórzy młodzi ludzie protestowali na ulicach, inni uciekli do Kanady, aby uniknąć przeciągu. Tymczasem wielu ich rodziców i rówieśników stanowiło „milczącą większość” na poparcie wojny.

Walka o prawa obywatelskie

Walka o prawa obywatelskie określiła lata sześćdziesiąte, odkąd czterech czarnych studentów usiadło przy lodziarskim ladzie w Greensboro w Karolinie Północnej w lutym 1960 roku i odmówiło wyjazdu. Ich ruch rozprzestrzeniał się: setki demonstrantów codziennie wracały do ​​tego stanowiska z lunchem, a dziesiątki tysięcy zapychały segregowane restauracje i sklepy na całym południu. Protestujący zwrócili uwagę narodu na niesprawiedliwość, brutalność i kapryśność, które charakteryzowały Jima Crowa.

Ogólnie rzecz biorąc, rząd federalny nie uczestniczył w walce o prawa obywatelskie do 1964 r., Kiedy prezydent Johnson wprowadził ustawę o prawach obywatelskich przez Kongres, która zabraniała dyskryminacji w miejscach publicznych, udzieliła Departamentowi Sprawiedliwości pozwolenia na pozywanie państw dyskryminujących kobiety i mniejszości oraz obiecała równość możliwości w miejscu pracy dla wszystkich. W następnym roku Ustawa o prawach do głosowania wyeliminowała podatki od głosowania, wymogi dotyczące umiejętności czytania i pisania oraz inne narzędzia, które tradycyjnie stosowali południowi biali, aby powstrzymać Czarnych od głosowania.

Ale te prawa nie rozwiązały problemów, przed którymi stoją Afroamerykanie: nie wyeliminowali rasizmu ani ubóstwa i nie poprawili warunków w wielu czarnych dzielnicach miejskich. Wielu czarnych przywódców zaczęło przemyślać swoje cele, a niektórzy przyjęli bardziej wojowniczą ideologię separatyzmu i samoobrony.

Radical z lat 60

Tak jak czarna władza stała się nowym przedmiotem ruchu na rzecz praw obywatelskich w połowie lat sześćdziesiątych XX wieku, inne grupy rosły podobnie niecierpliwie z powodu stopniowych reform. Aktywiści studenccy stali się bardziej radykalni. Przejęli kampusy uniwersyteckie, organizowali masowe demonstracje antywojenne oraz zajmowali parki i inne miejsca publiczne. Niektórzy nawet robili bomby i podpalali budynki kampusu. Jednocześnie młode kobiety, które czytały „Kobiecą mistykę”, świętowały uchwalenie ustawy o równości wynagrodzeń z 1963 r. I wstąpiły do ​​umiarkowanej Narodowej Organizacji dla Kobiet, były również coraz bardziej zirytowane powolnym postępem reform. Oni także stali się bardziej wojowniczy.

W miarę upływu dekady kontrkultura wydawała się coraz bardziej dziwaczna. Niektórzy młodzi ludzie „całkowicie zrezygnowali” z życia politycznego. Ci „hipisi” zapuszczali długie włosy i praktykowali „wolną miłość”. Niektórzy przenieśli się do gmin, z dala od zawirowań, które zaczęły określać codzienne życie w latach 60.

Lato miłości

Pozostały strzępy lat 60-tych. Na przykład latem 1969 r. Ponad 400 000 młodych ludzi pojechało na festiwal muzyczny Woodstock w stanie Nowy Jork, harmonijne trzy dni, które wydawały się reprezentować najlepsze pokolenie pokoju i miłości. Jednak pod koniec dekady społeczność i konsensus leżały w strzępach. Dziedzictwo tej epoki pozostaje mieszane, przyniosło nam wzmocnienie i polaryzację, niechęć i wyzwolenie, ale z pewnością stało się stałą częścią naszego życia politycznego i kulturalnego.

Dostęp do setek godzin historycznych filmów, bez reklam, dzięki HISTORY Vault. Rozpocznij bezpłatny okres próbny już dziś.