Tego dnia w 1891 r. W Notasulga w Alabamie urodziła się Zora Neale Hurston, pisarka i folklorystka. Chociaż w chwili swojej śmierci w 1960 r. Hurston opublikowała więcej książek niż jakakolwiek inna czarna kobieta w Ameryce, nie była w stanie przyciągnąć odbiorców głównego nurtu w swoim życiu i zmarła biedna i samotna w hotelu opieki społecznej. Dziś jest postrzegana jako jedna z najważniejszych czarnych pisarek w historii Ameryki.
Eatonville, Floryda, było całkowicie czarnym miastem, kiedy urodził się Hurston. Córka kaznodziei baptystów, Hurston, miała niewielki kontakt z białymi ludźmi aż do śmierci matki, kiedy Hurston miała 11 lat. Aż do nastolatków, Hurston była w dużej mierze chroniona przed rasizmem. Utalentowana, energiczna młoda kobieta z ogromnym pragnieniem nauki, nie ukończyła szkoły średniej, ale przygotowała się do college'u i osiągnęła doskonałe wyniki na uniwersytecie Howard. W 1925 r. Przeprowadziła się do Nowego Jorku, gdzie stała się centralną postacią w Harlem Renaissance. Pełen humoru, towarzyski i dowcipny, zasłynęła z talentu do opowiadania historii.Studiowała antropologię u wybitnego profesora na Barnard i otrzymała stypendium w celu zebrania ustnych historii i folkloru w jej rodzinnym stanie. Studiowała także voodoo na Haiti.
W 1931 roku współpracowała przy sztuce z Langstonem Hughesem Mule Bone. Jej pierwsza powieść, Jonah's Gourd Vine, z główną postacią opartą na ojcu, została opublikowana w 1934 roku. Muły i mężczyźni, zbiór materiałów z jej badań nad folklorem ustnym został opublikowany w 1935 roku i stał się jej najlepiej sprzedającym się dziełem za jej życia - ale mimo to zarobił tylko 933,75 $. W 1937 roku opublikowała Ich oczy patrzyły na Boga, historia czarnej kobiety szukającej miłości i szczęścia na Południu. Książka była wówczas krytykowana, szczególnie przez czarnych pisarzy płci męskiej, którzy potępili Hurstona za to, że nie zajął stanowiska politycznego i nie wykazał złych skutków rasizmu. Zamiast tego powieść, uważana obecnie za arcydzieło, celebrowała bogatą tradycję wiejskiego czarnego Południa. Praca Hurston była podnosząca na duchu i radosna, pomimo jej finansowych trudności. Opublikowała pamiętnik, Kurz na drodze, w 1942 roku. Hurston pracowała i była pod koniec życia jako pokojówka, a ona zmarła w biedzie w 1960 roku. W latach 70. jej praca, prawie zapomniana, została przywrócona przez feministycznych i czarnoskórych badaczy oraz antologię, Kocham siebie, kiedy się śmieję… A potem znowu, kiedy szukam podły i imponujący, został opublikowany w 1979 roku.
