Isoroku Yamamoto, być może największy strateg w Japonii i oficer, który miałby przeprowadzić niespodziewany atak powietrzny na amerykańskie siły morskie w Pearl Harbor, urodził się tego dnia w 1884 roku.
Absolwent japońskiej akademii marynarki wojennej w 1904 r. Yamamoto pracował jako attaché morski w japońskiej ambasadzie w Waszyngtonie w latach 1926–1927. W ciągu następnych 15 lat widział kilka awansów, od wiceministra japońskiej marynarki wojennej po dowódcę szefem japońskiej połączonej floty w sierpniu 1941 r. Pomimo pogorszenia stosunków japońsko-amerykańskich (zwłaszcza w świetle sojuszu Japonii z Niemcami i Włochami), Yamamoto początkowo sprzeciwiał się wojnie z USA, głównie z obawy, że przedłużający się konflikt nie zaszkodzi Japonii . Ale kiedy rząd premiera Tojo Hideki zdecydował się na wojnę, Yamamoto argumentował, że tylko niespodziewany atak mający na celu okaleczenie amerykańskich sił morskich na Pacyfiku miał jakiekolwiek szanse na zwycięstwo. Przepowiedział też, że jeśli wojna z Ameryką potrwa dłużej niż rok, Japonia przegra.
Yamamoto skrupulatnie zaplanował i przeprowadził japoński nalot na amerykańską bazę morską w Pearl Harbor na wyspie Oahu na Hawajach, 7 grudnia 1941 r. Fale bombowców nurkujących, samolotów torpedowych i myśliwców zstąpiły na amerykańskie pancerniki, wywracając, niszcząc lub unieruchamiając kilka amerykańskich pancerników w ciągu pierwszych 30 minut nalotu. Atak był zdecydowanym sukcesem, szczególnie w zaskoczeniu Stanów Zjednoczonych i doprowadził do zniszczenia 180 amerykańskich samolotów i ponad 3400 ofiar amerykańskich.
Jednak siły amerykańskie w końcu dogoniły Yamamoto, kiedy zaatakowali jego samolot i zastrzelili go nad wyspą Bougainville w 1943 roku. Yamamoto zginął, mając rację co do dwóch rzeczy: skuteczności lotniskowców w atakach morskich na dalekie odległości i że Japonia przegra. przeciągnięta walka ze Stanami Zjednoczonymi.
Yamamoto został przedstawiony przez Toshiro Mifune, regularnego Akirę Kurosawę, w trzech filmach, I Bombed Pearl Harbor (1961), Admirał Yamamoto (1968) i W połowie drogi (1974).
