Podczas II wojny światowej zaawansowana radziecka kolumna pancerna pod dowództwem generała Konstantina Rokossowskiego dociera do Wisły wzdłuż wschodniego przedmieścia Warszawy, co skłoniło Polaków do miasta do rozpoczęcia dużego powstania przeciwko okupacji hitlerowskiej. Rewolta była prowadzona przez polskiego generała Tadeusza Bor-Komorowskiego, który był dowódcą Armii Krajowej, podziemnej grupy oporu złożonej z około 40 000 źle zaopatrzonych żołnierzy. Oprócz przyspieszenia wyzwolenia Warszawy, Armia Krajowa, która miała powiązania z polskim rządem na uchodźstwie w Londynie i była antykomunistyczna w swojej ideologii, miała nadzieję uzyskać przynajmniej częściową kontrolę nad Warszawą przed przybyciem Sowietów.
Chociaż Polacy w Warszawie odnieśli wczesne zyski, a wyzwolenie miasta przez Rosję było nieuniknione, przywódca Azi Adolf Hitler nakazał swoim władzom stłumić powstanie za wszelką cenę. Elitarne nazistowskie SS kierowało niemieckimi siłami obronnymi, w tym Brygadą Kamińskich z jeńców rosyjskich i Brygadą niemieckich skazańców Dirlewanger. W brutalnych walkach ulicznych Polaków stopniowo ogarniała lepsza niemiecka broń. Gdy rebelianci zostali stłumieni, naziści celowo zrównali duże części miasta i dokonali masakry wielu cywilów.
Tymczasem Armia Czerwona zdobyła kilka przyczółków przez Wisłę, ale nie starała się pomóc rebeliantom w Warszawie. Sowieci odrzucili również prośbę Brytyjczyków o wykorzystanie sowieckich baz lotniczych do zaopatrzenia w transport powietrzny oblężonych Polaków. Rebelianci i mieszkańcy miasta zabrakło zasobów medycznych, żywności, a ostatecznie wody. W końcu 2 października ocaleli buntownicy, w tym Bor-Komorowski, poddali się.
Podczas trwającej 63 dni próby trzy czwarte Armii Krajowej zginęło wraz z 200 000 cywilów. Jako dowód na okrucieństwo walki Niemcy ponieśli także duże straty: 10 000 zabitych, 9 000 rannych i 7 000 zaginionych. W ciągu następnych kilku miesięcy wojska niemieckie deportowały ocalałą populację, a oddziały rozbiórkowe zniszczyły budynki, które pozostały nienaruszone w Warszawie. Wszystkie jego wielkie skarby zostały splądrowane lub spalone. Armia Czerwona pozostała w uśpieniu poza Warszawą do stycznia 1945 r., Kiedy rozpoczęła się ostateczna ofensywa radziecka przeciwko Niemcom. Warszawa, miasto w ruinie, zostało wyzwolone 17 stycznia. Gdy Warszawa była na uboczu, Sowieci musieli stawić czoła niewielkiej zorganizowanej opozycji przy ustanowieniu komunistycznego rządu w Polsce.
