Tego dnia w 1948 r. Amerykańscy i brytyjscy piloci zaczynają dostarczać żywność i zapasy samolotem do Berlina po tym, jak miasto zostało odizolowane przez blokadę Związku Radzieckiego.
Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 r. Pokonane Niemcy zostały podzielone na sowieckie, amerykańskie, brytyjskie i francuskie strefy okupacji. Miasto Berlin, choć położone w sowieckiej strefie okupacyjnej, zostało również podzielone na cztery sektory, przy czym alianci zajęli zachodnią część miasta, a Sowieci wschodnią. W czerwcu 1948 r. Rząd Josefa Stalina próbował skonsolidować kontrolę nad miastem, odcinając wszystkie szlaki lądowe i morskie do Berlina Zachodniego, aby zmusić aliantów do ewakuacji. W rezultacie od 24 czerwca zachodnia część Berlina i jej 2 miliony ludzi zostały pozbawione żywności, paliwa do ogrzewania i innych ważnych zasobów.
Chociaż niektórzy w administracji prezydenta USA Harry'ego S. Trumana wzywali do bezpośredniej reakcji wojskowej na ten agresywny ruch radziecki, Truman obawiał się, że taka reakcja spowoduje kolejną wojnę światową. Zamiast tego zezwolił na masową operację transportu powietrznego pod kontrolą generała Lucjusza D. Claya, mianowanego przez Amerykanów gubernatora wojskowego Niemiec. Pierwsze samoloty wystartowały 26 czerwca z Anglii i zachodnich Niemiec, pełne żywności, odzieży, wody, lekarstw i paliwa.
Na początku operacji samoloty codziennie dostarczały około 5000 ton dostaw do Berlina Zachodniego; do końca ładunki te wzrosły do około 8 000 ton dostaw dziennie. Sojusznicy przewozili około 2,3 miliona ton ładunku w całym ciągu transportu powietrznego.
Ogromna skala wyciągu lotniczego stanowiła ogromne wyzwanie logistyczne, a czasem duże ryzyko. Ponieważ samoloty lądowały na lotnisku Tempelhof co cztery minuty, przez całą dobę, piloci byli proszeni o latanie co najmniej dwoma lotami w obie strony, w samolotach, które czasami wymagały naprawy.
Sowieci zniosli blokadę w maju 1949 r., Pogardzając społecznością międzynarodową za poddawanie niewinnych mężczyzn, kobiet i dzieci trudom i głodowi. Zadzwonił wyciąg die Luftbrucke lub „most powietrzny” w języku niemieckim trwał do września 1949 r., a jego łączny koszt wyniósł ponad 224 miliony USD. Kiedy się skończyło, wschodnia część Berlina została wchłonięta przez sowieckie Niemcy Wschodnie, podczas gdy Berlin Zachodni pozostał odrębnym terytorium z własnym rządem i bliskimi więzami z Niemcami Zachodnimi.
Mur berliński, zbudowany w 1961 r., Utworzył linię podziału między Berlinem Wschodnim a Zachodnim. Jego zniszczenie w 1989 r. Poprzedzało upadek Związku Radzieckiego w 1991 r. I oznaczało koniec epoki oraz ponowne pojawienie się Berlina jako stolicy nowego, zjednoczonego narodu niemieckiego.
