Tammany Hall była nowojorską organizacją polityczną, która przetrwała prawie dwa wieki. Utworzony w 1789 r. W opozycji do Partii Federalistycznej, jego przywództwo często odzwierciedlało kierownictwo komitetu wykonawczego lokalnej Partii Demokratycznej. Chociaż jego popularność wynikała z chęci pomocy biednym i imigrantom w mieście, Tammany Hall stała się znana z zarzutów o korupcję wymierzonych w przywódców takich jak William M. „Boss” Tweed. Jego władza osłabła podczas kadencji burmistrza Nowego Jorku Fiorello La Guardia (1934–1945), a organizacja wyginęła po objęciu urzędu przez Johna V. Lindsaya w 1966 r.
Tammany Hall był siłą polityczną w Nowym Jorku od momentu powstania w 1789 r. Jako życzliwy związek z kampaniami burmistrza w latach 50. XX wieku. Często jej kierownictwo było identyczne z Komitetem Wykonawczym lokalnej Partii Demokratycznej i była główną lub kontrolującą frakcją w partii w latach 1821–1872 i 1905–1932. Kluczowi szefowie Tammany przez lata to William M. Tweed, Richard F. Croker i Charles F. Murray.
Chociaż jego nazwa była dla wielu równoznaczna z korupcją, popularność i wytrzymałość Tammany Hall wynikały z jego chęci niesienia pomocy biednym i imigrantom. Irlandzcy imigranci zmusili Tammany Hall do przyjęcia ich jako członków w 1817 roku, a potem Irlandczycy nigdy nie stracili z tym związku. Ponieważ w latach dwudziestych XIX wieku Tammany z powodzeniem walczyła o rozszerzenie franczyzy na wszystkich pozbawionych własności białych mężczyzn, była popularna wśród klasy robotniczej. Bliski związek z partią demokratyczną został również zawarty w erze Jacksonów.
Zdecentralizowana organizacja Tammany umożliwiła liderom okręgów występowanie w charakterze rzeczników jednostek, gdy mieli trudności z prawem. Sędzia kryminalny, na przykład mianowany lub sprawowany przez Tammany Hall, musiałby uważnie wysłuchać lokalnego przywódcy okręgu proszącego o zawieszenie kary w konkretnej sprawie. Później setki otrzymujące pomoc Tammany Hall z problemami lub koszami jedzenia podczas wakacji pokazałyby swoją wdzięczność w ankietach.
Administracje „Reform” okresowo odbierały władzę sali, ale przez wiele lat zawsze wracały. Następnie przeciw Tammany burmistrz Fiorello La Guardia (1934–1945), z pomocą Franklina D. Roosevelta, był w stanie trwale osłabić moc maszyny. Zachował jednak pewną siłę, aż do burmistrza Johna V. Lindsaya (1966–1973).
Towarzysz Czytelnika w historii Ameryki. Eric Foner i John A. Garraty, redaktorzy. Copyright © 1991 Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company. Wszelkie prawa zastrzeżone.
