Zawartość
Taj Mahal to ogromny kompleks mauzoleum, oddany do użytku w 1632 r. Przez cesarza Mogołów Szacha Jahana, w którym przechowywane są szczątki jego ukochanej żony. Zbudowany w ciągu 20 lat na południowym brzegu rzeki Yamuna w Agrze w Indiach, słynny kompleks jest jednym z najwybitniejszych przykładów architektury Mogołów, która łączyła wpływy indyjskie, perskie i islamskie. W jego centrum znajduje się sam Taj Mahal, zbudowany z mieniącego się białego marmuru, który wydaje się zmieniać kolor w zależności od światła dziennego. W 1983 roku został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO i pozostaje jedną z najbardziej znanych budowli na świecie oraz oszałamiającym symbolem bogatej historii Indii.
Shah Jahan
Shah Jahan był członkiem dynastii Mogołów, która rządziła większością północnych Indii od początku XVI do połowy XVIII wieku. Po śmierci ojca, króla Jahangira, w 1627 r., Shah Jahan wyłonił zwycięzcę zaciekłej walki o władzę ze swoimi braćmi i koronował się na cesarza w Agrze w 1628 r.
U jego boku był Ardżumand Banu Begum, lepiej znany jako Mumtaz Mahal („Wybrany z pałacu”), którego poślubił w 1612 roku i cenił sobie jako ulubieńca swoich trzech królowych.
W 1631 r. Mumtaz Mahal zmarł po urodzeniu czternastego dziecka pary. Pogrążony w żałobie Shah Jahan, znany ze zlecania wielu imponujących budowli przez całe swoje panowanie, nakazał budowę wspaniałego mauzoleum po drugiej stronie rzeki Yamuna ze swojego pałacu królewskiego w Agrze.
Budowa rozpoczęła się około 1632 roku i będzie kontynuowana przez następne dwie dekady. Głównym architektem był prawdopodobnie Ustad Ahmad Lahouri, Indianin perskiego pochodzenia, któremu później przypisano projekt Czerwonego Fortu w Delhi.
W sumie do budowy kompleksu mauzoleum przywieziono ponad 20 000 robotników z Indii, Persji, Europy i Imperium Osmańskiego, a także około 1000 słoni.
Projektowanie i budowa Taj Mahal
Nazwany Taj Mahal na cześć Mumtaz Mahal, mauzoleum zostało zbudowane z białego marmuru inkrustowanego kamieniami półszlachetnymi (w tym jadeitem, kryształem, lapis lazuli, ametystem i turkusem), tworząc skomplikowane projekty w technice znanej jako pietra dura.
Jego centralna kopuła osiąga wysokość 240 stóp (73 metry) i jest otoczona czterema mniejszymi kopułami; cztery smukłe wieże, czyli minarety, stały na rogach. Zgodnie z tradycjami islamu, wersety z Koranu zostały wpisane w kaligrafię na łukowatych wejściach do mauzoleum, oprócz wielu innych części kompleksu.
W mauzoleum w ośmiobocznej marmurowej komorze ozdobionej rzeźbami i kamieniami półszlachetnymi mieścił się cenotaf, czyli fałszywy grobowiec Mumtaza Mahala. Prawdziwy sarkofag zawierający jej rzeczywiste szczątki leżał poniżej, na poziomie ogrodu.
Reszta kompleksu Taj Mahal zawierała główną bramę z czerwonego piaskowca i kwadratowy ogród podzielony na ćwiartki długimi kałużami wody, a także meczet z czerwonego piaskowca i identyczny budynek zwany jawab (lub „lustro”) bezpośrednio naprzeciwko meczet. Tradycyjna praktyka budowania Mogołów nie pozwoliłaby na dokonywanie w przyszłości żadnych zmian w kompleksie.
W tej historii Shah Jahan zamierzał zbudować drugie wielkie mauzoleum po drugiej stronie rzeki Yamuna od Taj Mahal, gdzie jego zwłoki zostaną pochowane po jego śmierci; te dwie konstrukcje miały być połączone mostem.
W rzeczywistości Aurangzeb (trzeci syn Shaha Jahana wraz z Mumtazem Mahalem) zdeponował swojego chorego ojca w 1658 roku i sam przejął władzę. Shah Jahan przeżył ostatnie lata swojego życia w areszcie domowym w wieży Czerwonego Fortu w Agrze, z widokiem na majestatyczne miejsce spoczynku, które zbudował dla swojej żony; kiedy zmarł w 1666 r., został pochowany obok niej.
Czy wiedziałeś? Według jednej z makabrycznych (i najprawdopodobniej sensacyjnych) historii Shah Jahan kazał swoim sługom odciąć ręce architekta Taj Mahal i jego pracowników po zakończeniu budowy, zapewniając, że nigdy nie zbudują innego tego rodzaju.
Taj Mahal na przestrzeni lat
Pod długimi rządami Aurangzeba (1658-1707) imperium Mogołów osiągnęło szczyt swojej siły. Jednak jego wojownicza polityka muzułmańska, w tym zniszczenie wielu hinduskich świątyń i świątyń, podważyła trwałą siłę imperium i doprowadziła do jego upadku w połowie XVIII wieku.
Nawet gdy moc Mughal się rozpadła, Taj Mahal cierpiał z powodu zaniedbania i rozpaczy w ciągu dwóch stuleci po śmierci Shah Jahana. Na przełomie XIX i XX wieku lord Curzon, ówczesny wicekról Indii, zlecił gruntowną renowację kompleksu mauzoleum w ramach kolonialnych starań o zachowanie artystycznego i kulturowego dziedzictwa Indii.
Dziś około 3 milionów ludzi rocznie (lub około 45 000 dziennie w szczycie sezonu turystycznego) odwiedza Taj Mahal.
Zanieczyszczenie powietrza z pobliskich fabryk i samochodów stanowi ciągłe zagrożenie dla błyszczącej elewacji mauzoleum z białego marmuru, aw 1998 r. Sąd Najwyższy Indii zarządził szereg środków zapobiegających zanieczyszczeniom, aby chronić budynek przed zniszczeniem. Niektóre fabryki zostały zamknięte, a ruch samochodowy został zakazany w bezpośrednim sąsiedztwie kompleksu.
