Zawartość

• Prelude to Second Bull Run (Manassas)
• Union Attacks at Second Bull Run (Manassas)
• Wahające przywództwo i kontratak rebeliantów w Bull Run (Manassas)
• Wpływ Second Bull Run (Manassas)

Druga bitwa o Bull Run (Manassas) okazała się decydującą bitwą w wojnie domowej toczonej między armiami Unii i Konfederacji w północnej Wirginii w 1862 roku. Jako duża siła Unii dowodzona przez Johna Pope'a czekała na Armię Potomaca George'a McClellana w W oczekiwaniu na połączoną ofensywę generał Konfederacji Robert E. Lee postanowił uderzyć jako pierwszy. Lee wysłał połowę swojej armii Północnej Wirginii, by uderzyła w federalną bazę zaopatrzenia w Manassas. Prowadzeni przez Stonewall Jacksona, bohatera Pierwszej Bitwy o Bull Run (Manassas) 13 miesięcy wcześniej, rebelianci przejęli zapasy i spalili magazyn, a następnie ustalili ukryte pozycje w lesie. 29 sierpnia federale papieża starły się z ludźmi Jacksona, którzy utrzymali się z dużymi stratami po obu stronach. Następnego dnia, po przybyciu reszty armii Lee, 28 000 rebeliantów pod wodzą Jamesa Longstreeta przeprowadziło kontratak, zmuszając papieża do wycofania swojej zmaltretowanej armii w kierunku Waszyngtonu.

Prelude to Second Bull Run (Manassas)

W lipcu 1862 r. Prezydent Abraham Lincoln mianował Henry'ego Hallecka nowym dowódcą naczelnym armii Unii podczas wojny domowej, po zwolnieniu George'a B. McClellana z tego dowództwa w marcu ubiegłego roku. Ku frustracji Lincolna, McClellan domagał się więcej żołnierzy, aby odnowić swoją ofensywę przeciwko stolicy Konfederacji Richmond podczas Kampanii Półwyspu. Lincoln i Halleck postanowili odwołać Armię Potomaku do Waszyngtonu i zjednoczyć ją z nowo utworzoną Armią Wirginii, a następnie pod dowództwem Johna Pope'a, aby wspólnie przeprowadzić ofensywę na Richmond. Papież, który wcześniej zasłynął w zachodnim teatrze wojny, był znany ze swojej skłonności do chełpienia się i był bardzo nielubiany wśród innych generałów Unii, w tym McClellana.

Czy wiedziałeś? Generał dywizji Unii John Pope stracił około 15 000 ludzi w drugiej bitwie o Bull Run (Manassas), a także swoją reputację. Zwolniony z dowództwa został wysłany do Departamentu Armii Północno-Zachodniego na resztę wojny domowej.

Wiedząc, że armia McClellana zbliża się do papieża, co oznaczałoby ogromną przewagę liczebną dla Federałów, konfederat generalny Robert E. Lee postanowił zaatakować armię papieża, zanim to nastąpi. Pod koniec sierpnia podzielił armię Północnej Wirginii, w połowie pod dowództwem Thomasa J. „Stonewall” Jacksona na północny zachód, aby maszerować wokół prawej flanki papieża, podczas gdy reszta, pod dowództwem Jamesa Longstreeta, obserwowała armię papieża po drugiej stronie rzeki Rappahannock. Chociaż zwiadowcy Unii wykryli ruch Jacksona, Papież pomyślał, że zmierza do Doliny Shenandoah. W ciągu dwóch dni armia Jacksona licząca około 24 000 osób pokonała ponad 50 mil, uderzając w federalną bazę zaopatrzenia w Manassas Junction, około 25 mil za tyłem papieża.

Union Attacks at Second Bull Run (Manassas)

Chociaż potem Papież odwrócił swoją armię, aby stawić czoła atakowi Jacksona, nie byli w stanie zlokalizować rebeliantów, którzy opuścili Manassas Junction i zajęli pozycje w lesie i na wzgórzach kilka kilometrów od miejsca pierwszego dużego zaangażowania w wojnę, Pierwszej Bitwy pod Bull Run (Manassas) w lipcu 1861 r. McClellan nadal opierał się oddziałom wojska na pomoc papieża, argumentując, że byli oni niezbędni do obrony Waszyngtonu.

Tymczasem Lee pozostawał w kontakcie z Jacksonem za pośrednictwem oddziałów kawalerii dowodzonych przez Jeba Stuarta. Po strzelaninie między ludźmi Jacksona i jedną z dywizji papieża o zmierzchu 28 sierpnia, papież przygotował swoją armię na noc do ataku na Konfederatów. Wierząc, że Jackson przygotowywał się do odwrotu, aby dołączyć do reszty armii rebeliantów (i nie zdając sobie sprawy, że Longstreet zbliża się do Jacksona), Papież nie czekał na zebranie dużej siły, ale wysłał dywizje w mniejszych atakach na Skonfederowane pozycje rankiem 29 sierpnia. Ludzie Jacksona zdołali utrzymać się na nogach, odwracając napaść federalną, ponosząc ciężkie straty po obu stronach.

Wahające przywództwo i kontratak rebeliantów w Bull Run (Manassas)

Na lewicy Unii Fitz John Porter przeciwstawił się rozkazom papieża, aby poprowadzić swoich ludzi przeciwko Konfederacjom 29 sierpnia, wierząc, że musi stawić czoła całemu korpusowi Longstreet. W rzeczywistości ludzie Longstreet przybyli do południa i zajęli pozycje na flance Jacksona. (Porter został później osądzony w sądzie i skazany za brak działania, chociaż wyrok został ostatecznie cofnięty w 1886 r. Po tym, jak przechwycone dokumenty Konfederacji udowodniły, że Porter rzeczywiście musiał stawić czoła korpusowi Longstreet.) Ze swojej strony Longstreet był zastraszony przez nieznany rozmiar stojące przed nim siły Unii (dowodzone przez Portera i Irvina McDowella). Kiedy Lee zasugerował 29 sierpnia awans w celu zmniejszenia presji na Jacksona, Longstreet opierał się, twierdząc, że lepiej będzie walczyć w defensywie.

Kiedy tej nocy kilka brygad Konfederacji dostosowało swoje pozycje, papież błędnie przyjął ten ruch na początek odwrotu. Po przekazaniu Waszyngtonowi wiadomości o zbliżającym się zwycięstwie i planowanej przez jego armię pogoni za wycofującym się wrogiem, wznowił ataki Unii 30 sierpnia. Po tym, jak artyleria Konfederacji odwróciła atak Unii na pozycje Jacksona, Longstreet rozkazał swemu korpusowi naprzód w agresywnym kontrataku na Unia wyszła, osłabiona po tym, jak Papież przesunął swoje wojska w prawo, by uderzyć w Jacksona. W obliczu całej armii Lee Federals zostali zmuszeni do powrotu na Henry House Hill, miejsce najcięższych walk we wcześniejszej bitwie o Bull Run. Tej nocy zmiażdżony papież nakazał swojej armii wycofać się przez Bull Run w kierunku Waszyngtonu.

Wpływ Second Bull Run (Manassas)

Fala rozpaczy przetoczyła się przez Północ z wiadomościami o wyniku bitwy, a morale w armii spadło na nowe głębokości. Wśród papieża, McClellana, McDowella i Portera padały oskarżenia o to, kto był winny porażki. Jego gabinet (zwłaszcza Stanton) nalegał na zwolnienie McClellana, a sam Lincoln miał surowe poglądy na postępowanie generała. Ale ponieważ McClellan miał niezachwiane wsparcie żołnierzy, a Lincoln potrzebował szybkiej reorganizacji sił Unii, opuścił McClellana dowodzącego.

Pomimo ciężkich ofiar Konfederacji (9 000) bitwa pod Drugim Bykiem (znana jako Drugi Manassas na Południu) była decydującym zwycięstwem rebeliantów, ponieważ Lee przeprowadził strategiczną ofensywę przeciwko siłom wroga (Papieża i McClellana) dwukrotnie większym własny. Naciskając na swoją przewagę po kampanii w Północnej Wirginii, Lee rozpoczął inwazję na Północ, przecinając Potomac do zachodniej Maryland 5 września. McClellan zjednoczył swoją armię z Armią Wirginii i pomaszerował na północny zachód, aby zablokować inwazję Lee. 17 września dwaj generałowie starli się w bitwie o Antietam, najdroższego dnia walki w historii Ameryki.