Andriej Dmitrijewicz Sacharow, sowiecki fizyk, który pomógł zbudować pierwszą bombę wodorową ZSRR, otrzymuje Nagrodę Nobla dla Pokoju w uznaniu jego walki z „nadużyciem władzy i naruszeniem godności ludzkiej we wszystkich jej postaciach”. Sacharowowi zabroniono Rząd radziecki z osobistej podróży do Oslo w Norwegii, aby odebrać nagrodę.
Urodzony w Moskwie w 1921 r. Sacharow studiował fizykę na Uniwersytecie Moskiewskim, aw czerwcu 1948 r. Został zatrudniony w programie radzieckiej broni jądrowej. W 1948 r., Po zdetonowaniu pierwszej bomby atomowej, Sowieci dołączyli do Stanów Zjednoczonych w wyścigu o opracowanie bomby wodorowej, broni, która według teorii była dziesiątki razy silniejsza niż bomby atomowe zrzucone na Hiroszimę i Nagasaki. Koncepcja Sacharowa dotycząca bomby „Layer Cake” przyniosła obiecujące wyniki, ale pod koniec 1952 r. Amerykanie zdetonowali pierwszą na świecie „super bombę”. Zespół radziecki rzucił się, by nadrobić zaległości i przy pomocy radzieckiego szpiegostwa postanowił to samo zwycięska koncepcja jako implozja radiacyjna Amerykanów. 22 listopada 1955 r. Związek Radziecki zdetonował pierwszą bombę wodorową.
Chociaż Sacharow został odznaczony licznymi sowieckimi zaszczytami naukowymi za swoje osiągnięcia, naukowiec był coraz bardziej zaniepokojony implikacjami przerażającej broni, a później żałował swojej roli w jej stworzeniu. W 1957 r. Jego troska o biologiczne zagrożenia związane z testami nuklearnymi zainspirowała go do napisania przeklętego artykułu o skutkach promieniowania na niskim poziomie i wezwał do zaprzestania testów jądrowych. Rząd radziecki milczał krytyką do 1969 r., Kiedy esej napisany przez Sacharowa został przemycony z kraju i opublikowany w The New York Times. W eseju zaatakował wyścig zbrojeń i radziecki system polityczny i wezwał do „demokratycznego, pluralistycznego społeczeństwa wolnego od nietolerancji i dogmatyzmu, społeczeństwa humanitarnego, które troszczyłoby się o Ziemię i jej przyszłość”.
Po opublikowaniu swojego eseju Sacharow został zwolniony z programu zbrojeniowego i stał się głośnym obrońcą praw człowieka. W 1975 roku był pierwszym ZSRR, który zdobył Pokojową Nagrodę Nobla. Po tym, jak potępił sowiecką inwazję w Afganistanie w 1979 r., Władze radzieckie szybko zareagowały, wygnając go do Gorkiego, gdzie mieszkał w trudnych warunkach. W grudniu 1986 r. Wygnanie Sacharowa zakończyło się, gdy sowiecki przywódca Michaił Gorbaczow zaprosił go do powrotu do Moskwy. Następnie został wybrany do Kongresu Deputowanych Ludowych jako demokratyczny reformator i powołany do komisji odpowiedzialnej za opracowanie nowej radzieckiej konstytucji. Sacharow zmarł w 1989 roku.
