Tego dnia w 1916 r., Kiedy Rumunia wypowiedziała wojnę Austro-Węgrom, formalnie wkraczając w I wojnę światową, wojska rumuńskie przekraczają granicę imperium austro-węgierskiego do bardzo kwestionowanej prowincji Transylwanii.
Do wybuchu wojny w Europie w 1914 r. Rumunia od dawna kłóciła się z Austro-Węgrami o kwestię terytorium Transylwanii, która była etnicznie rumuńska, ale była częścią Węgier. Widząc sukces Rosji przeciwko Austrii na polach bitew frontu wschodniego latem 1916 r. Rumunia miała nadzieję na korzystne wejście w wojnę, aby zrealizować od dawna marzenia o ekspansji terytorialnej i jedności narodowej. 18 sierpnia 1916 r. Rząd rumuński podpisał tajny traktat z aliantami; zgodnie ze swoimi warunkami, w przypadku zwycięstwa alianckiego Rumunia przejmie Siedmiogród, aż do rzeki Theiss, prowincji Bukowiny do rzeki Pruth i całego regionu Banat, wszystkie terytoria pod kontrolą austro-węgierską. 27 sierpnia Rumunia wypełniła zobowiązanie traktatowe, wypowiadając wojnę Austro-Węgrom.
Gdy wojska rumuńskie otworzyły nowy front wojny w Transylwanii, siły brytyjskie nacisnęły Niemcy nad rzeką Sommą, a Austria zawahała się przeciw Rosji na wschodzie, niemiecki cesarz Wilhelm II krótko spanikował, mówiąc bliskim powiernikom, że „Wojna przegrała”. Szybko jednak odzyskał perspektywę i postanowił umocnić pozycję obronną Niemiec, zastępując Ericha von Falkenhayna szefem niemieckiego Sztabu Generalnego Paula von Hindenburga 28 sierpnia. W ciągu dwóch tygodni na konferencji z udziałem przywódców tureckich i bułgarskich Wilhelm usankcjonował utworzenie Najwyższego Dowództwa Wojennego, skutecznie przekazującego Hindenburgowi dowództwo nad wszystkimi armiami Mocarstw Centralnych w I wojnie światowej.
Tymczasem zdegradowana Falkenhayn przejęła kontrolę nad operacjami Niemiec przeciwko Rumunii; w tym dołączył do niego inny wybitny niemiecki generał August von Mackensen. Do grudnia 1916 r. Falkenhayn i Mackensen doprowadzili swoje wojska do decydującego zwycięstwa nad Rumunią, opanowując znaczną część kraju i okupując stolicę, Bukareszt, 9 grudnia 1916 r. Mimo że wojska rosyjskie wkroczyły do Rumunii na początku następnego roku, armia rosyjska był na skraju upadku; wraz z rewolucją rosyjską w tym roku, dojściem do władzy bolszewików i późniejszym wyjściem Rosji z wojny na początku 1918 r., Rumunia została zmuszona do poddania się mocarstwom centralnym w Bukareszcie w maju, poszkodowanych w ciągu około 335 000 ofiar wojna, nie licząc śmierci cywilnej.
Według Pokoju w Bukareszcie Rumunia straciła ziemię wzdłuż swojego wybrzeża do Bułgarii, a także opanowała ujście Dunaju, które przejęły mocarstwa centralne. Traktat wersalski z 1919 r. Odwrócił jednak te straty; dała także Rumunii kontrolę nad długo pożądaną prowincją Transylwanii.
