Podczas wojny hiszpańsko-amerykańskiej siły amerykańskie rozpoczęły inwazję na Puerto Rico, 108-kilometrową wyspę o szerokości 40 mil, która była jedną z dwóch głównych posiadłości Hiszpanii na Karaibach. Przy niewielkim oporze i zaledwie siedmiu ofiarach śmierci wojska USA pod dowództwem generała Nelsona A. Milesa były w stanie zabezpieczyć wyspę do połowy sierpnia. Po podpisaniu zawieszenia broni z Hiszpanią wojska amerykańskie podniosły flagę USA nad wyspą, formalizując władzę USA nad milionem mieszkańców. W grudniu podpisano traktat paryski, kończący wojnę hiszpańsko-amerykańską i oficjalnie zatwierdzający cesję Puerto Rico do Stanów Zjednoczonych.

W ciągu pierwszych trzech dekad rządów USA rząd starał się amerykanizować swoją nową własność, w tym nadać obywatelom Puerto Ricans pełne obywatelstwo USA w 1917 r. I rozważyć środek, który uczyniłby język angielski językiem urzędowym wyspy. Jednak w latach 30. XX w. Ruch nacjonalistyczny kierowany przez Popularną Partię Demokratyczną zyskał szerokie poparcie na całej wyspie, a dalszej asymilacji Stanów Zjednoczonych udało się skutecznie sprzeciwić. Począwszy od 1948 r. Portorykańczycy mogli wybrać własnego gubernatora, aw 1952 r. Kongres USA zatwierdził nową konstytucję Portorykańską, dzięki której wyspa stała się autonomiczną wspólnotą USA, a jej obywatele zachowali obywatelstwo amerykańskie. Konstytucja została formalnie przyjęta przez Puerto Rico 25 lipca 1952 r., 54. rocznicę inwazji USA.

Ruchy na rzecz państwowości Portorykańskiej, wraz z mniejszymi ruchami na rzecz niepodległości Portorykańskiej, zdobyły zwolenników na wyspie, ale popularne referenda w 1967 i 1993 r. Wykazały, że większość Portorykańczyków nadal popierała ich specjalny status wspólnoty Stanów Zjednoczonych.