Ulysses S. Grant, przywódca wojny secesyjnej i 18. prezydent Stanów Zjednoczonych, urodził się tego dnia w 1822 roku.
Syn garbarza, Grant, nie wykazywał entuzjazmu do przyłączenia się do firmy ojca, więc starszy Grant zapisał syna do West Point w 1839 roku. Chociaż Grant przyznał później w swoich wspomnieniach, że nie interesował się wojskiem poza doskonaleniem swoich umiejętności jeździeckich, ukończył studia w 1843 r. i kontynuował służbę w wojnie meksykańsko-amerykańskiej, choć sprzeciwiał się temu z przyczyn moralnych. Następnie opuścił swoją ukochaną żonę i dzieci, aby odbyć służbę w Kalifornii i Oregonie. Samotność i zwykła nuda obowiązku na Zachodzie doprowadziły Granta do upijania się. W 1854 r. Spożycie alkoholu przez Granta tak zaalarmowało jego przełożonych, że został poproszony o rezygnację z wojska. Zrobił to i wrócił do Ohio, aby spróbować swoich sił w rolnictwie i spekulacji ziemią. Chociaż rzucił nałóg alkoholowy, zawiódł nieszczęśliwie w obu zawodach i został zmuszony do podjęcia pracy jako urzędnik w branży opalania swojego ojca.
Gdyby nie wojna secesyjna, Grant mógłby szybko popaść w zapomnienie. Zamiast tego ponownie zaciągnął się do wojska w 1861 roku i rozpoczął gwiezdną karierę wojskową, chociaż jego tendencja do upijania się pojawiła się ponownie i rozwinął się inny niezdrowy nawyk: palenie cygar. Walczył podczas wojny secesyjnej, by kontrolować uzależnienia. W 1862 r. Dowodził żołnierzami w zdobyciu fortu Henry i Donelson w Tennessee, a po bitwie pod Shiloh zmusił armię konfederatów do wycofania się do Missisipi. (Po kampanii Donelsona Grant otrzymał ponad 10 000 pudełek gratulacyjnych cygar od wdzięcznego obywatela).
W 1863 roku, po poprowadzeniu armii Unii do zwycięstwa w Vicksburgu, Grant przykuł uwagę prezydenta Lincolna. Armia Unii ucierpiała w wyniku służby niekompetentnych generałów, a Lincoln był na rynku dla nowego najwyższego dowódcy Unii. W marcu 1864 r. Lincoln ożywił stopień generała porucznika, który wcześniej był utrzymywany tylko przez George'a Washingtona w 1798 r. I przekazał go Grantowi. Jako najwyższy dowódca sił Unii Grant poprowadził serię epickich i krwawych bitew przeciwko generałowi Konfederacji Robertowi E. Lee. 9 kwietnia 1865 r. Lee poddał się Grantowi w Appomattox Court House w stanie Wirginia. Zwycięstwo umocniło status Granta jako bohatera narodowego, aw 1868 r. Został wybrany na pierwszą z dwóch kadencji na prezydenta.
Talent Granta jako przywódcy politycznego blednął żałośnie w porównaniu do jego zdolności wojskowych. Nie był w stanie powstrzymać szalejącej korupcji swojej administracji i nie walczył z poważną depresją gospodarczą w 1873 r. W kadencji Granta były jednak wyraźne plamy, w tym uchwalenie ustawy o egzekwowaniu prawa w 1870 r., Która tymczasowo ograniczyła polityczne wpływy Ku Klux Klan w post-Civil War South i Ustawie o prawach obywatelskich z 1875 r., Która podjęła próbę desegregacji miejsc publicznych, takich jak toalety, karczmy, publiczne środki transportu na lądzie lub wodzie, teatry i inne miejsca rozrywki publicznej. Ponadto Grant pomagał leczyć stosunki dyplomatyczne USA i Wielkiej Brytanii, mimo że Wielka Brytania zaproponowała dostarczenie armii konfederackiej narzędzi do przełamania blokady morskiej Unii podczas wojny domowej. Udało mu się również zachować trzeźwość podczas dwóch kadencji.
Po odejściu ze stanowiska fortuny Granta ponownie spadły. On i jego żona Julia podróżowali do Europy między 1877 a 1879 rokiem wśród wielkich fanfar, ale para wróciła do domu w bankructwie spowodowanym nierozsądną inwestycją Granta w podatną na skandal firmę bankową. Grant spędził ostatnie kilka lat swojego życia, pisząc szczegółowy opis wojny domowej, a po swojej śmierci na raka gardła w 1885 r. Julii udało się ocierać o tantiemy zarobione z jego wspomnień.
