Zbudowana w Ameryce droga wodna przez Przesmyk Panamski, łącząca oceany atlantycki i pacyficzny, zostaje zainaugurowana wraz z przejściem amerykańskiego statku Ancon, statek towarowy i pasażerski.
Pęd osadników do Kalifornii i Oregonu w połowie XIX wieku był początkowym impulsem USA do zbudowania sztucznej drogi wodnej w Ameryce Środkowej. W 1855 r. Stany Zjednoczone ukończyły linię kolejową przez Przesmyk Panamski (wówczas część Kolumbii), co skłoniło różne strony do zaproponowania planów budowy kanałów. Ostatecznie Kolumbia przyznała prawa do budowy kanału Ferdynandowi de Lesseps, francuskiemu przedsiębiorcy, który ukończył Kanał Sueski w 1869 r. Budowa kanału na poziomie morza rozpoczęła się w 1881 r., Ale doprowadziły do niej nieodpowiednie planowanie, choroby wśród pracowników i problemy finansowe Firma Lessepsa zbankrutowała w 1889 r. Trzy lata później Philippe-Jean Bunau-Varilla, były główny inżynier robót kanałowych i obywatel francuski, nabył aktywa nieistniejącej francuskiej firmy.
Na przełomie wieków wyłączne posiadanie kanału przesmykowego stało się konieczne dla Stanów Zjednoczonych, które pod koniec wojny hiszpańsko-amerykańskiej nabyły imperium zamorskie i szukały możliwości szybkiego przemieszczania okrętów wojennych i handlu między Atlantykiem a Pacyfikiem oceany. W 1902 r. Kongres Stanów Zjednoczonych zezwolił na zakup francuskiej firmy zajmującej się kanałami (w oczekiwaniu na traktat z Kolumbią) i przeznaczył fundusze na budowę kanału. W 1903 r. Podpisano Traktat Varilla z Hay-Bunau z Kolumbią, zezwalając na wykorzystanie terytorium przez USA w zamian za rekompensatę finansową. Senat USA ratyfikował traktat, ale senat kolumbijski, obawiając się utraty suwerenności, odmówił.
W odpowiedzi prezydent Theodore Roosevelt wyraził milczącą aprobatę dla panamskiego ruchu niepodległościowego, który został w dużej mierze opracowany przez Philippe-Jean Bunau-Varillę i jego kompanię kanałową. 3 listopada 1903 r. Frakcja Panamczyków wydała deklarację niepodległości od Kolumbii. Administrowana przez USA linia kolejowa usunęła swoje pociągi z północnego krańca Colón, w ten sposób pozostawiając żołnierzy kolumbijskich wysłanych w celu stłumienia buntu.Inne siły kolumbijskie zniechęciły do marszu na Panamę przez przybycie amerykańskiego okrętu wojennego Nashville.
6 listopada Stany Zjednoczone uznały Republikę Panamy, a 18 listopada podpisano traktat Hay-Bunau-Varilla z Panamą, przyznając USA wyłączne i stałe posiadanie Strefy Kanału Panamskiego. W zamian Panama otrzymała 10 milionów dolarów i rentę w wysokości 250 000 dolarów począwszy od dziewięciu lat później. Traktat został wynegocjowany przez sekretarza stanu USA Johna Hay i Bunau-Varillę, którym przyznano uprawnienia pełnomocnika do prowadzenia negocjacji w imieniu Panamy. Niemal natychmiast traktat został potępiony przez wielu Panamczyków jako naruszenie nowej suwerenności ich kraju.
W 1906 r. Amerykańscy inżynierowie podjęli decyzję o budowie kanału śluzy, a następne trzy lata spędzili na budowie obiektów budowlanych i zwalczaniu chorób tropikalnych w tym regionie. W 1909 r. Rozpoczęła się właściwa budowa. W jednym z największych projektów budowlanych wszechczasów amerykańscy inżynierowie przenieśli prawie 240 milionów metrów sześciennych ziemi i wydali blisko 400 milionów dolarów na budowę kanału o długości 40 mil (lub 51 mil długości, jeśli pogłębione dno morskie na obu końcach kanał jest brany pod uwagę). 15 sierpnia 1914 r. Kanał Panamski został otwarty dla ruchu.
Panama później naciskała na odwołanie Traktatu Hay-Bunau-Varilla, aw 1977 r. Prezydent USA Jimmy Carter i panamski dyktator Omar Torrijos podpisali traktat o zawróceniu kanału do Panamy do końca wieku. Pokojowy transfer nastąpił w południe 31 grudnia 1999 r.
