Strajk głodowy irlandzkich nacjonalistów w więzieniu Maze w Belfaście w Irlandii Północnej zostaje odwołany po siedmiu miesiącach i 10 ofiarach śmiertelnych. Jako pierwszy zginął Bobby Sands, uwięziony przywódca Irlandzkiej Armii Republikańskiej (IRA), który zainicjował protest 1 marca 1981 r., W piątą rocznicę brytyjskiej polityki „kryminalizacji” irlandzkich więźniów politycznych.
W 1972 r. Sands został aresztowany i skazany za udział w kilku napadach IRA. Ponieważ został skazany za działalność IRA, otrzymał „status specjalnej kategorii” i został skazany na więzienie bardziej zbliżone do obozu jenieckiego, ponieważ pozwalało na swobodny ubiór i swobodny ruch na terenie więzienia. Spędził tam cztery lata.
Po niespełna roku na ulicy Sands został aresztowany w 1977 r. Za posiadanie broni w pobliżu miejsca zamachu bombowego w IRA i skazany na 14 lat więzienia. Ponieważ w 1976 r. Rząd brytyjski wprowadził politykę kryminalizacji irlandzkich terrorystów, Sands został uwięziony jako niebezpieczny przestępca w więzieniu Maze na południu Belfastu. W ciągu następnych kilku lat, ze swojej celi w Labiryncie, dołączył do innych więźniów IRA w proteście domagającym się przywrócenia wolności, z których wcześniej korzystali w specjalnej kategorii. W 1980 r. Odwołano strajk głodowy, gdy jeden z protestujących zapadł w śpiączkę. W odpowiedzi rząd brytyjski zaoferował więźniom kilka ustępstw, ale nie dotrzymali obietnicy i protesty zostały wznowione. Sands nie uczestniczył bezpośrednio w strajku głodowym w 1980 r., Ale działał jako przywódca i rzecznik protestujących więźniów powołany przez IRA.
1 marca 1981 r. Bobby Sands rozpoczął nowy strajk głodowy. Spijał tylko wodę i sól, a jego waga spadła z 155 funtów do 95 funtów. Po dwóch tygodniach kolejny protestujący przyłączył się do strajku, a sześć dni później jeszcze dwa. 9 kwietnia, w trakcie strajku, Sands został wybrany na wolne miejsce w brytyjskim parlamencie z Fermanagh i South Tyrone w Irlandii Północnej. Następnie Parlament wprowadził przepisy mające na celu zdyskwalifikowanie skazanych odbywających kary pozbawienia wolności w celu uzyskania uprawnień do Parlamentu. Protest Sands przyciągnął uwagę międzynarodową. 5 maja zmarł.
Po śmierci Sands strajk głodowy trwał i jeszcze 9 mężczyzn zginęło, zanim zostało odwołane 3 października 1981 r. Pod naciskiem przywódców Kościoła katolickiego i rodzin więźniów. Po strajku administracja brytyjskiej premier Margaret Thatcher zgodziła się na kilka żądań protestujących, w tym prawo do noszenia cywilnej odzieży oraz prawo do otrzymywania poczty i wizyt. Więźniom pozwolono także na swobodniejszy ruch i nie podlegali już surowym karom za odmowę pracy w więzieniu. Oficjalne uznanie ich statusu politycznego nie zostało jednak udzielone.
