Były prezydent Senatu Filipin Ferdinand Marcos jest inaugurowanym prezydentem narodu archipelagu Azji Południowo-Wschodniej. Reżim Marcosa trwałby 20 lat i stawał się coraz bardziej autorytarny i skorumpowany.
Ferdinand Marcos był studentem prawa pod koniec lat 30. XX wieku, kiedy to sądzono go za zabójstwo przeciwnika politycznego jego ojca-polityka. Skazany w 1939 r. Osobiście zaskarżył sprawę do Filipińskiego Sądu Najwyższego i wygrał uniewinnienie. Podczas okupacji japońskiej podczas II wojny światowej rzekomo był przywódcą filipińskiego ruchu oporu, ale dane rządu USA wskazują, że odegrał niewielką rolę w działaniach antyjapońskich.
W 1949 r. Został wybrany do Filipińskiej Izby Reprezentantów, w dużej mierze dzięki jego sfabrykowanemu rekordowi z czasów wojny. W 1959 r. Przeniósł się do Senatu i od 1963 do 1965 r. Pełnił funkcję prezydenta Senatu. W 1965 roku zerwał z Partią Liberalną po tym, jak nie wygrał nominacji prezydenckiej swojej partii i kandydował na Partię Nacjonalistyczną. Po gorzkiej i zdecydowanej kampanii został wybrany na prezydenta. W 1969 roku został ponownie wybrany.
Druga kadencja Marcosa naznaczona była rosnącą walką domową i przemocą lewicowych powstańców. W 1972 r., Po serii zamachów bombowych w Manili, ostrzegł przed zbliżającym się przejęciem komunizmu i ogłosił stan wojenny. W 1973 r. Objął władzę dyktatury na mocy nowej konstytucji. Marcos użył wojska do stłumienia wywrotowych elementów, ale również aresztował i uwięził swoich głównych przeciwników politycznych. Jego antykomunistyczna działalność przyniosła mu entuzjastyczne poparcie rządu USA, ale jego reżim naznaczony był niewłaściwym wykorzystaniem pomocy zagranicznej, represjami i morderstwami politycznymi. Jego żona-królowa piękności, Imelda Marcos, została powołana na ważne stanowiska polityczne i prowadziła słynny ekstrawagancki styl życia, w tym ogromną garderobę z tysiącami par butów.
W 1981 roku Marcos został wątpliwie ponownie wybrany na prezydenta. Na obszarach wiejskich wzrosła rebelia komunistów i muzułmańskich separatystów. W 1983 roku stary przeciwnik polityczny Marcosa, Benigno Aquino, Jr., powrócił z wygnania i został zabity przez agentów wojskowych Marcosa, gdy tylko zszedł z samolotu. Morderstwo polityczne wywołało powszechne protesty przeciwko Marcosowi, aw 1986 r. Zgodził się na przeprowadzenie nowych wyborów prezydenckich.
Wdowa z Aquino, Corazon Aquino, biegła przeciwko Marcosowi i 7 lutego 1986 roku odbyły się wybory. Marcos został ogłoszony zwycięzcą, ale niezależni obserwatorzy oskarżyli reżim o powszechne oszustwa wyborcze. Zwolennicy Aquino ogłosili jej prezydenta, a znaczna część wojska uciekła po jej stronie podczas masowych demonstracji przeciwko Marcosowi. 25 lutego Marcos, jego żona i ich świta zostali przewiezieni helikopterem z pałacu prezydenckiego w Manili i uciekli na Hawaje.
Po pojawieniu się znaczących dowodów na korupcję Marcosa, w tym grabieży miliardów dolarów z filipińskiej gospodarki, Marcos i jego żona zostali oskarżeni przez rząd USA o sprzeniewierzenie. Po śmierci Ferdynanda Marcosa w 1989 r. Imelda została oczyszczona z zarzutów, aw 1991 r. Mogła powrócić na Filipiny, gdzie w następnym roku bez powodzenia kandydowała na prezydenta. W 1993 r. Imelda Marcos została skazana za korupcję przez filipiński sąd, ale unikała odbywania kary 12 lat więzienia. W 1995 r. Została wybrana do Izby Reprezentantów. W 1998 roku ponownie bez powodzenia ubiegała się o prezydenta, a następnie wycofała się z życia politycznego.
