16 kwietnia 1917 r. Władimir Lenin, lider rewolucyjnej partii bolszewickiej, po dekadzie wygnania wraca do Piotrogrodu, aby przejąć stery rewolucji rosyjskiej.
Urodzony w Vladimir Iljicz Uljanow w 1870 roku, Lenin został pociągnięty do sprawy rewolucyjnej po tym, jak jego brat został stracony w 1887 roku za spisek mający na celu zamordowanie cara Aleksandra II. Studiował prawo i podjął praktykę w Piotrogrodzie (obecnie Petersburg), gdzie poruszał się w rewolucyjnych kręgach marksistowskich. W 1895 roku pomógł w zorganizowaniu grup marksistowskich w stolicy w „Unię na rzecz walki o wyzwolenie klasy robotniczej”, która próbowała werbować robotników do sprawy marksistowskiej. W grudniu 1895 r. Lenin i inni przywódcy Unii zostali aresztowani. Lenin został uwięziony na rok, a następnie zesłany na Syberię na okres trzech lat.
Po zakończeniu wygnania w 1900 r. Lenin wyjechał do Europy Zachodniej, gdzie kontynuował działalność rewolucyjną. W tym czasie przyjął pseudonim Lenin. W 1902 r. Opublikował broszurę pt Co należy zrobić?, która twierdziła, że tylko zdyscyplinowana partia zawodowych rewolucjonistów może przynieść socjalizm do Rosji. W 1903 r. Spotkał się z innymi rosyjskimi marksistami w Londynie i założył Rosyjską Socjaldemokratyczną Partię Robotniczą (RSDWP). Jednak od samego początku doszło do rozłamu między bolszewikami Lenina (majoritarianami), którzy opowiadali się za militaryzmem, a mieńszewikami (mniejszościami), którzy opowiadali się za ruchem demokratycznym w kierunku socjalizmu. Te dwie grupy w coraz większym stopniu przeciwstawiały się sobie w ramach RSDWP, a Lenin oficjalnie podzielił sprawę na konferencji partii bolszewickiej w 1912 r.
Po wybuchu rewolucji rosyjskiej w 1905 r. Lenin wrócił do Rosji. Rewolucja, która polegała głównie na strajkach w całym imperium rosyjskim, dobiegła końca, gdy Mikołaj II obiecał reformy, w tym przyjęcie rosyjskiej konstytucji i ustanowienie wybranej władzy ustawodawczej. Jednak po przywróceniu porządku car zneutralizował większość tych reform, aw 1907 r. Lenin ponownie został zmuszony do wygnania.
Lenin sprzeciwił się I wojnie światowej, która rozpoczęła się w 1914 r., Jako konflikt imperialistyczny i wezwał żołnierzy proletariatu do skierowania broni przeciwko liderom kapitalistycznym, którzy zesłali ich w mordercze okopy. Dla Rosji I wojna światowa była bezprecedensową katastrofą: straty rosyjskie były większe niż straty poniesione przez jakikolwiek naród w poprzedniej wojnie. Tymczasem ekonomia została beznadziejnie zakłócona przez kosztowny wysiłek wojenny, aw marcu 1917 r. Wybuchły zamieszki i strajki w Piotrogrodzie z powodu braku żywności. Do strajkujących przyłączyły się zdemoralizowane wojska, a 15 marca 1917 r. Mikołaj II został zmuszony do abdykacji, co zakończyło wieki rządów carskich. Po rewolucji lutowej (znanej jako taka z powodu wykorzystania przez Rosję kalendarza juliańskiego) władzę podzielono między nieefektywny rząd tymczasowy, kierowany przez ministra wojny Aleksandra Kiereńskiego, a radami lub „radami” żołnierzy i komitety pracownicze.
Po wybuchu rewolucji lutowej niemieckie władze zezwoliły Leninowi i jego porucznikom na przekroczenie Niemiec w drodze ze Szwajcarii do Szwecji w zapieczętowanym wagonie kolejowym. Berlin miał słuszną nadzieję, że powrót antywojennych socjalistów do Rosji zaszkodzi rosyjskim wysiłkom wojennym, które trwały pod rządami rządu tymczasowego. Lenin wezwał rady do obalenia rządu tymczasowego; został następnie potępiony przez przywódców rządu jako „niemiecki agent”. W lipcu został zmuszony do ucieczki do Finlandii, ale jego wezwanie do „pokoju, ziemi i chleba” spotkało się z rosnącym poparciem społecznym, a bolszewicy zdobyli większość w sowiecie piotrogrodzkim. W październiku Lenin potajemnie wrócił do Piotrogrodu, a 7 listopada pod dowództwem bolszewickiej Czerwona Gwardia uchyliła Rząd Tymczasowy i ogłosiła rząd sowiecki.
Lenin stał się wirtualnym dyktatorem pierwszego na świecie państwa marksistowskiego. Jego rząd zawarł pokój z Niemcami, znacjonalizował przemysł i rozdał ziemię, ale od 1918 r. Musiał stoczyć niszczycielską wojnę domową z siłami carskimi. W 1920 r. Carowie zostali pokonani, aw 1922 r. Utworzono Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR). Po śmierci Lenina na początku 1924 r. Jego ciało zostało zabalsamowane i umieszczone w mauzoleum w pobliżu Kremla. Na jego cześć Piotrograd został przemianowany na Leningrad. Po walce o sukcesję kolega rewolucjonista Józef Stalin zastąpił Lenina jako przywódca Związku Radzieckiego.
