Julia Tyler (1820–1889) była pierwszą amerykańską damą (1844–1845) i drugą żoną Johna Tylera, 10. prezydenta Stanów Zjednoczonych. Trzydzieści lat młodsza od swojego męża, Julia wyszła za Johna Tylera dwa lata po śmierci jego pierwszej żony, Letitii, w 1842 roku. Jako pierwsza dama odegrała rolę społeczną i polityczną w Białym Domu, co wciąż jest rzadkim wydarzeniem dla prezydenta żona w XIX wieku. Chociaż Julia urodziła się w bogatej północnej rodzinie, wraz z mężem wsparła sprawę południową w kryzysie sektorowym poprzedzającym amerykańską wojnę domową (1861–1865), ale Julia utrzymałaby tę pozycję nawet po śmierci Johna Tylera w 1862 r.
Julia Gardiner urodziła się w luksusowym życiu na rodzinnej wyspie u wybrzeży Long Island w stanie Nowy Jork, około maja 1820 r. Trzecie dziecko Davida Gardinera, prawnika i przyszłego senatora stanu, oraz Juliana McLachlan, córka potentat nieruchomości, uczęszczała do znanej szkoły dla kobiet i stała się jedną z wiodących społeczności w Nowym Jorku. W 1839 roku pozowała ze starszym mężczyzną w litografii dla emporium produktów suchych i odzieżowych, podpis określający ją jako „Rose of Long Island”. Było to pierwsze komercyjne poparcie kobiety z Nowego Jorku, ale jej rodzice z wyższych sfer nie byli pod wrażeniem i zabrali Julię podczas długiej podróży po Europie, aby uniknąć większego zażenowania.
Gardiners spędzili zimowy sezon społeczny 1841-42 w Waszyngtonie, gdzie Julia po raz pierwszy spotkała się z prezydentem Tylerem. Wrócili następnej zimy i chociaż piękni towarzysze byli traktowani przez jednych z największych graczy władzy w mieście, wkrótce stała się częstym gościem niedawno owdowiałego prezydenta. Odrzuciła swoją pierwszą propozycję w lutym 1843 r., Ale po tym, jak jej ojciec zginął w wypadku na pokładzie USA. Rok później Princeton zgodziła się na małżeństwo. Ich ślub odbył się w kościele Wniebowstąpienia w Nowym Jorku 26 czerwca 1844 r.
Julia starała się maksymalnie wykorzystać osiem miesięcy spędzonych w Białym Domu. Nazywana przez swojego sojusznika prasowego „Lovely Lady Presidentress”, reporterka New York Herald F.W. Thomas, młoda pierwsza dama kultywowała atmosferę panowania, prowadząc trenera pasujących do siebie białych koni arabskich. Organizowała także huczne imprezy i podobno jako pierwsza poleciła Marine Band zagrać „Hail to the Chief”, kiedy Tyler przybył na imprezy publiczne (tradycja przypisywana także Sarah Polk). Ale w przeciwieństwie do pierwszej żony prezydenta, Julia interesowała się także sprawami politycznymi, co szczególnie wykazała dzięki swojemu poparciu dla aneksji Teksasu.
Dorastając w otoczeniu niewolniczych robotników, Julia sławnie broniła tej praktyki w opublikowanym artykule wstępnym skierowanym do brytyjskich abolicjonistów w 1853 roku. Jednak jej lojalność na południu okazała się problematyczna dla byłej pierwszej damy, gdy kraj wybuchł w wojnę domową. Po początkowym uzyskaniu pozwolenia na sprowadzenie dzieci do Nowego Jorku, później odmówiono jej szansy powrotu bez przysięgi na wierność Północy. Julia w końcu udała się do domu swojej matki na Staten Island w Nowym Jorku, uciekając na Bermudy, ale nie była w stanie powstrzymać okupacji dwóch posiadłości Wirginii przez żołnierzy Unii.
Daleka od luksusów swojego dzieciństwa Julia cierpiała trudności finansowe po śmierci męża. Osaczona rosnącymi długami, była zmuszona sprzedać jeden dom w Wirginii i prawie straciła ten pierwszy, który dzieliła z Tylerem po latach w Białym Domu. Przyznanie emerytury Mary Lincoln w 1870 r. Dało nadzieję na wsparcie, ale dopiero po zabójstwie prezydenta Garfielda w 1881 r. Kongres zgodził się przeznaczyć 5000 dolarów rocznie na wszystkie cztery żyjące wdowy prezydenckie. Julia zmarła w tym samym hotelu w Wirginii co jej mąż 10 lipca 1889 r. I mogła cieszyć się komfortem życia przez ostatnią dekadę.
Dostęp do setek godzin historycznych filmów, bez reklam, dzięki HISTORY Vault. Rozpocznij bezpłatny okres próbny już dziś.
