W jednym z najbardziej miażdżących zwycięstw w historii wyborów prezydenckich w USA Lyndon Baines Johnson pokonuje republikańskiego pretendenta Barry'ego Goldwatera, s. Z ponad 60 procentami głosów, Johnson odwrócił konserwatywnego senatora z Arizony, aby zapewnić sobie pierwszą pełną kadencję w biurze po przejściu na urząd prezydenta po zabójstwie Johna F. Kennedy'ego w listopadzie 1963 r. podczas kampanii w 1964 r. Goldwater zdecydowanie krytykował liberalną agendę wewnętrzną Johnsona, broniąc się przed programami pomocy społecznej i broniąc własnej decyzji głosowania przeciw Ustawie o prawach obywatelskich uchwalony przez Kongres wcześniej tego roku. Jednak niektóre z najbardziej dramatycznych różnic między dwoma kandydatami pojawiły się w kwestii polityki zagranicznej zimnej wojny. Republikanin ze złością oskarżył Johnsona i Partię Demokratyczną o poddanie się komunistycznej agresji, wyraźnie wskazując na istnienie komunistycznej Kuby Castro 90 mil od brzegu Ameryki. Niejednokrotnie Goldwater wydawał się sugerować, że nie byłby w stanie użyć broni nuklearnej zarówno na Kubie, jak i w Wietnamie Północnym, aby osiągnąć cele USA. Doradcy Johnsona zrobili oczywiście wszystko, co mogli, aby przedstawić Goldwatera jako walczącego z szablą wojownika, który, gdyby został wybrany, doprowadziłby świat do nuklearnej anihilacji. Prezydent przeciwdziałał wyzwaniom przeciwnika, przedstawiając się jako model powściągliwości przypominającej męża stanu. Odnosząc się do Wietnamu, rozwiał wewnętrzne obawy związane z możliwą wojną, twierdząc, że nie „amerykańscy chłopcy za dziewięć czy dziesięć tysięcy mil od domu zrobiliby to, co chłopcy azjatyccy powinni zrobić dla siebie”. Oświadczenie Johnsona zadowoliło wielu Amerykanów, ale każde jego zaangażowanie być może miał problem z uniknięciem bezpośredniego zaangażowania USA w konflikt wietnamski, który wybuchł już w czasie wyborów w 1964 r. Cztery miesiące po swoim zwycięstwie Johnson skierował amerykańskie wojska do Wietnamu.