5 maja 1919 r. Delegacja Włoch z premierem Vittorio Orlando i ministrem spraw zagranicznych Sidneyem Sonnino powraca na konferencję pokojową w Wersalu w Paryżu, po opuszczeniu nagle 11 dni wcześniej podczas spornych negocjacji dotyczących terytorium, które Włochy otrzymają po pierwsza wojna światowa.
Wejście Włoch do I wojny światowej po stronie Wielkiej Brytanii, Francji i Rosji w maju 1915 r. Było oparte na traktacie londyńskim, podpisanym w poprzednim miesiącu, w którym alianci obiecali powojennej kontroli Włoch na znacznej części terytorium. Obejmowało to ziemię wzdłuż granicy Włoch z Austro-Węgier, rozciągającą się od Trentino przez Południowy Tyrol do miasta Triest (obszar historycznych sporów między Włochami i Austrią); części Dalmacji i liczne wyspy wzdłuż wybrzeża Adriatyku Austro-Węgier; albańskie miasto portowe Vlora (po włosku: Valona) i centralny protektorat w Albanii; i terytorium z Imperium Osmańskiego. Kiedy Orlando i Sonnino przybyli do Paryża w 1919 r., Traktowali Traktat Londyński jako uroczyste i wiążące porozumienie i oczekiwali, że jego warunki zostaną spełnione, a Włochy zostaną nagrodzone za udział wraz ze zwycięskimi sojusznikami.
Ze swej strony przywódcy Wielkiej Brytanii i Francji głęboko żałowali takich obietnic; patrzyli na Włochy z irytacją, czując, że Włosi sprowokowali ataki na Austro-Węgry podczas wojny, nie dotrzymali obietnic morskich i wielokrotnie prosili o zasoby, których następnie nie przeznaczali na wysiłek wojenny. Amerykański prezydent, Woodrow Wilson, jeszcze silniej odczuwał, że żądania Włoch nie mogą zostać spełnione, ponieważ naruszyły one samostanowienie innych narodowości, w szczególności ludności południowo-słowiańskiej lub jugosłowiańskiej na danych terytoriach.
Negocjacje w sprawie żądań Włoch, zaplanowane na sześć dni, rozpoczęły się 19 kwietnia 1919 r. W Paryżu.Napięcia natychmiast wzrosły, gdy Orlando i Sonnino trzymali się mocno w obliczu silnego oporu ze strony innych przywódców, ostrzegając przed wojną domową we Włoszech, napędzaną przez coraz bardziej radykalny ruch prawicowych nacjonalistów, jeśli kraj nie otrzymał tego, czym był obiecane. 23 kwietnia Wilson opublikował oświadczenie, w którym argumentował, że należy uchylić traktat londyński i przypominając Włochom, że powinien zadowolić się przyjęciem terytorium Trentino i Tyrolu, gdzie większość ludności stanowi Włoch. Dzień później Orlando i Sonnino opuścili Paryż i wrócili do Rzymu, gdzie spotkali się z szaloną demonstracją patriotyzmu i antyamerykanizmu. W przemówieniu przed włoskim parlamentem Orlando wezwał swoich ludzi do zachowania spokoju i stwierdził, że roszczenia Włoch oparte są na tak wysokich i poważnych przyczynach prawa i sprawiedliwości, że należy je uznać za uczciwe. Wściekli nacjonaliści, prowadzeni przez charyzmatyczną poetę i dramatopisarkę Gabriele D'Anunzio, odbywali spotkania w całym kraju, gorzko dyskredytując przywódców alianckich, zwłaszcza Wilsona, i sugerując wojnę, jeśli żądania Włoch nie zostaną spełnione.
Wyjazd z Włoch do Paryża zagroził całej konferencji, ponieważ delegacja z Niemiec miała przybyć wkrótce, aby otrzymać swoje warunki. Sekretariat konferencji zaczął przeczesywać projekt niemieckiego traktatu w celu usunięcia wszystkich odniesień do Włoch, nawet gdy rząd włoski i inni sojusznicy starali się znaleźć sposób, aby Włochy mogły wrócić do negocjacji. Po tym, jak delegacja z Austrii została zaproszona do Paryża i miała przybyć w połowie maja, Włosi zdali sobie sprawę, że ich pozycja się pogarsza. Tymczasem Wilson i USA obiecywali Włochom bardzo potrzebny kredyt w wysokości 25 milionów dolarów; Wielka Brytania i Francja wierzyły, że ta oferta uwolni ich od zobowiązań wynikających z traktatu londyńskiego, a nadzieje na lepszy kompromis zaczęły gasnąć dla Orlando i jego rodaków. 5 maja ogłoszono, że Orlando i Sonnino wracają do Paryża, a sekretariat zaczął ręcznie dodawać włoskie odniesienia do niemieckiego traktatu.
W ostatnim traktacie wersalskim, podpisanym w czerwcu, Włochy otrzymały stałe miejsce w Lidze Narodów, Tyrolu i część niemieckich reparacji. Wielu Włochów było jednak rozczarowanych powojennym losem, a konflikt trwał nadal w Fiume, chorwackim mieście portowym, w którym Włosi stanowili największą pojedynczą populację, a także inne terytoria na Adriatyku. Jesienią 1919 r. D’Annunzio i jego zwolennicy przejęli kontrolę nad Fiume, okupując go przez 15 miesięcy wbrew rządowi Włoch i wygłaszając niekończące się wystąpienia nacjonalistyczne. Niechęć do Wielkiej Brytanii, Francji i Stanów Zjednoczonych wciąż się gotowała, wraz ze zranioną włoską dumą i ambitnymi marzeniami o przyszłych emocjach, które później zostaną wykorzystane do niszczycielskiego efektu przez faszystowskiego lidera Benito Mussoliniego.
