Zawartość
Podczas Wielkiego Kryzysu, który rozpoczął się w 1929 r. I trwał około dekady, w całych Stanach Zjednoczonych pojawiły się dzielnice slumsów, gdy bezrobotni zostali eksmitowani ze swoich domów. Gdy kryzys pogorszył się w latach 30. XX wieku, powodując poważne trudności dla milionów Amerykanów, wielu zwróciło się do rządu federalnego o pomoc. Kiedy rząd nie udzielił pomocy, prezydent Herbert Hoover (1874–1964) został obwiniony za niedopuszczalne warunki gospodarcze i społeczne, a dzielnice nędzy, które pojawiły się w całym kraju, głównie na obrzeżach dużych miast, stały się znane jako Hoovervilles. Niezbyt popularny Hoover, republikanin, został pokonany w wyborach prezydenckich w 1932 r. Przez demokratę Franklina Roosevelta (1882–1945), którego programy odbudowy Nowego Ładu ostatecznie pomogły wydobyć USA z kryzysu. Na początku lat czterdziestych większość pozostałych Hoovervilles została zburzona.
Wpada wielka depresja
Wielki kryzys był najbardziej dotkliwym i trwałym załamaniem gospodarczym XX wieku i obejmował gwałtowne spadki podaży i popytu na towary i usługi oraz gwałtowny wzrost bezrobocia. Rok 1933 jest ogólnie uważany za najgorszy rok kryzysu: jedna czwarta pracowników w Ameryce, ponad 15 milionów ludzi, była bez pracy.
Czy wiedziałeś? W miarę jak kryzys mieszkaniowy i kryzys gospodarczy w Ameryce pogorszyły się do 2019 r., Bezdomność rosła. Obozowiska i dzielnice slumsów często nazywane miastami namiotowymi - z podobieństwem do Hoovervilles - zaczęły pojawiać się w niektórych częściach Kalifornii, Arizony, Tennessee, Florydy, Waszyngtonu i innych stanów.
Wiele czynników doprowadziło do Wielkiego Kryzysu, w tym krach na giełdzie w USA w październiku 1929 r. I powszechna awaria amerykańskiego systemu bankowego, które pomogły zniszczyć zaufanie społeczeństwa do gospodarki kraju. Ponadto, chociaż lata dwudzieste XX wieku, znane również jako Ryczące lata dwudzieste, były dekadą dobrobytu, poziomy dochodów były bardzo zróżnicowane, a wielu Amerykanów żyło ponad swoje możliwości. Kredyt został rozszerzony na wielu, aby mogli cieszyć się nowymi wynalazkami dnia, takimi jak pralki, lodówki i samochody.
Gdy optymizm z lat dwudziestych ustąpił strachowi i desperacji, Amerykanie zwrócili się do rządu federalnego o ulgę. Jednak 31. prezydent kraju, Herbert Hoover, który objął urząd w marcu 1929 r., Uważał, że samodzielność i samopomoc, a nie interwencja rządu, są najlepszym sposobem zaspokojenia potrzeb obywateli. Jego zdaniem dobrobyt powróciłby, gdyby ludzie po prostu pomagali sobie nawzajem. I chociaż prywatna filantropia wzrosła na początku lat 30. XX wieku, podane kwoty nie były wystarczające, aby wywrzeć znaczący wpływ. Wielu potrzebujących Amerykanów wierzyło, że rozwiązanie ich problemów leży w pomocy rządu, ale Hoover opierał się takiej reakcji przez cały okres jego prezydentury.
Powstanie Hoovervillesa
Gdy kryzys się pogorszył, a miliony rodzin miejskich i wiejskich straciły pracę i wyczerpały swoje oszczędności, straciły także domy. Zdesperowani, szukając schronienia, bezdomni budowali dzielnice slumsów w miastach i wokół nich w całym kraju. Obozy te nazwano Hoovervilles od nazwiska prezydenta. Dyrektor reklamy Narodowego Komitetu Demokratycznego i wieloletni reporter gazety Charles Michelson (1868–1948) jest uznawany za twórcę tego terminu, który po raz pierwszy pojawił się w 1930 roku.
Szanty Hooverville zostały zbudowane z tektury, papieru smołowego, szkła, tarcicy, cyny i innych materiałów, które ludzie mogliby uratować. Bezrobotni masoni używali zrzucanych kamieni i cegieł, aw niektórych przypadkach budowali konstrukcje o wysokości 20 stóp. Większość szant była jednak wyraźnie mniej efektowna: domy z tektury nie trwały długo, a większość mieszkań była w ciągłej przebudowie. Niektóre domy w ogóle nie były budynkami, ale głębokie dziury wykopane w ziemi, z prowizorycznymi dachami, które chroniły przed niepogodą. Niektórzy bezdomni znaleźli schronienie w pustych kanałach i wodociągach.
Życie w Hooverville
Żadne dwa Hoovervilles nie były do siebie podobne, a obozy różniły się liczbą ludności i rozmiarem. Niektóre były tak małe, jak kilkaset osób, podczas gdy inne, w większych aglomeracjach, takich jak Waszyngton, D.C. i Nowy Jork, szczyciły się tysiącami mieszkańców. St. Louis w stanie Missouri było domem dla jednego z największych i najdłużej działających Hoovervilles w kraju.
Kiedy tylko było to możliwe, Hoovervilles budowano w pobliżu rzek dla wygody źródła wody. Na przykład w Nowym Jorku obozy powstały wzdłuż rzek Hudson i East. Niektóre Hoovervilles były usiane ogrodami warzywnymi, a niektóre indywidualne budy zawierały meble, które rodzinie udało się zabrać po eksmisji z dawnego domu. Jednak Hoovervilles były zazwyczaj ponure i niehigieniczne. Stanowili zagrożenie dla zdrowia mieszkańców i mieszkających w pobliżu, ale samorządy lokalne lub agencje zdrowia niewiele mogły zrobić. Mieszkańcy Hooverville nie mieli dokąd pójść, a publiczna sympatia przeważnie była z nimi. Nawet gdy Hoovervilles został napadnięty na rozkaz departamentów parków lub innych władz, ludzie, którzy przeprowadzali naloty, często wyrażali żal i winę za swoje czyny. Najczęściej Hoovervilles byli tolerowani.
Większość Hoovervilles działała w nieformalny, niezorganizowany sposób, ale ci więksi czasami proponowali rzeczników, by służyli jako łącznik między obozem a większą społecznością. St. Louis ’Hooverville, zbudowany w 1930 roku, miał własnego nieoficjalnego burmistrza, kościoły i instytucje społeczne. Hooverville prosperowało, ponieważ było finansowane z prywatnych datków. Zachował się jako niezależna społeczność do 1936 roku, kiedy został zrównany z ziemią.
Chociaż częstym czynnikiem wśród mieszkańców Hooverville było bezrobocie, mieszkańcy podejmowali każdą dostępną pracę, często pracując przy tak przełomowych, sporadycznych pracach, jak zbieranie owoców lub pakowanie. Pisarz John Steinbeck (1902–1968) przedstawił rodzinę, która mieszkała w Kalifornii Hooverville i szukała pracy na roli w nagradzanej powieści Pulitzera powieści „Grapes of Wrath”, która została wydana po raz pierwszy w 1939 r.
Hoover Out, Roosevelt In
Oprócz terminu „Hooverville”, imię Prezydenta Hoovera było szyderczo używane na inne sposoby podczas Wielkiego Kryzysu. Na przykład gazety chroniące bezdomnych przed zimnem nazywane były „kocami Hoovera”, a puste kieszenie spodni wyciągane na zewnątrz, nie pokazujące monet w kieszeniach, były „flagami Hoovera”. Gdy podeszwy nosiły się z butów, używano kartonu zastąpić je nazwano „skórą Hoovera”, a samochody ciągnięte przez konie, ponieważ gaz był nieosiągalnym luksusem, nazywano „wagonami Hoovera”.
Napięcia między bez środków do życia obywatelami a administracją Hoovera osiągnęły punkt kulminacyjny wiosną 1932 r., Kiedy tysiące weteranów I wojny światowej, ich rodzin i przyjaciół założyło Hooverville nad brzegiem rzeki Anacostia w Waszyngtonie. W czerwcu wielu z nich maszerowało Capitol z prośbą o wcześniejszą wypłatę rządowych premii, które obiecano im, co złagodziłoby problemy finansowe wielu rodzin. Rząd odmówił zapłaty, powołując się na ograniczenia budżetowe w czasach kryzysu. Kiedy większość weteranów odmówiła opuszczenia budy, Hoover wysłał szefa sztabu armii USA Douglasa MacArthura (1880–1964), aby eksmitować tak zwaną armię premiową. Żołnierze MacArthura podpalili Hooverville i wyparli grupę z miasta bagnetami i gazem łzawiącym. Później Hoover twierdził, że MacArthur użył nadmiernej siły, ale jego słowa niewiele znaczyły dla większości dotkniętych.
Hoover spotkał się również z krytyką za podpisanie w czerwcu 1930 r. Kontrowersyjnej ustawy taryfowej Hawley-Smoota, która nałożyła wysoką taryfę na towary zagraniczne, aby nie mogły konkurować z produktami amerykańskimi na rynku krajowym. Jednak niektóre kraje zemściły się, podnosząc cła, a handel międzynarodowy został utrudniony. W latach 1929–1932 wartość światowego handlu spadła o ponad połowę.
W 1932 roku Hoover był tak niepopularny, że nie miał realnej nadziei na to, że zostanie ponownie wybrany, a gubernator Franklin D. Roosevelt (1882-1945) z Nowego Jorku wygrał tegoroczne wybory prezydenckie w listopadzie przez osunięcie się ziemi. Program naprawczy Roosevelt znany jako New Deal ostatecznie zredukował bezrobocie, uregulował bankowość i pomógł zmienić sytuację gospodarki poprzez projekty robót publicznych i inne programy gospodarcze. Na początku lat 40. wiele Hoovervilles zostało zburzonych.
