Zawartość

• Utworzono FDIC
• Ferdinand Pecora
• „Banksters” Zysk Podczas gdy Amerykanie cierpią
• Alan Greenspan i deregulacja banku
• Ustawa Gramm-Leach-Bliley
• Wielkie strajki recesji
• Źródła

Ustawa Glassa-Steagalla, część ustawy bankowej z 1933 r., Była przełomowym ustawodawstwem bankowym, które oddzieliło Wall Street od Main Street, oferując ochronę osobom, które powierzają swoje oszczędności bankom komercyjnym. Miliony Amerykanów straciły pracę w czasie Wielkiego Kryzysu, a co czwarty stracił oszczędności na życie po zamknięciu ponad 4 000 amerykańskich banków w latach 1929–1933, pozostawiając deponentów ze stratami w wysokości prawie 400 milionów dolarów. Ustawa Glassa-Steagalla zabraniała bankierom wykorzystywania pieniędzy deponentów do inwestowania o wysokim ryzyku, ale ustawa została skutecznie podcięta przez luźniejsze ograniczenia w środowisku deregulacyjnym lat 80. i 90. XX wieku.

Gdy wielki kryzys lat 30. XX wieku zniszczył gospodarkę USA, wielu obwiniało kryzys gospodarczy po części za shenaniganów z branży finansowej i luźne przepisy bankowe.

Senator Carter Glass, demokrata z Wirginii, po raz pierwszy wprowadził ustawodawstwo w styczniu 1932 r., A projekt ustawy był współsponsorowany przez przedstawiciela Demokratycznej Alabamy, Henry'ego Steagalla.

Do 16 czerwca 1933 r. Prezydent Franklin D. Roosevelt podpisał ustawę Glass-Steagall w ramach szeregu środków przyjętych w ciągu pierwszych 100 dni w celu przywrócenia gospodarki kraju i zaufania do jego systemów bankowych.

Utworzono FDIC

Ustawa Glass-Steagall ustanowiła zaporę ogniową między bankami komercyjnymi, które przyjmują depozyty i emitują pożyczki, a bankami inwestycyjnymi, które negocjują sprzedaż obligacji i akcji.

Ustawa bankowa z 1933 r. Utworzyła również Federalną Korporację Ubezpieczeń Depozytów (FDIC), która chroniła w tym czasie depozyty bankowe do 2500 USD (obecnie do 250 000 USD w wyniku ustawy Dodda-Franka z 2019 r.).

Jak stwierdzono w ustawie, został on zaprojektowany „w celu zapewnienia bezpieczniejszego i bardziej efektywnego wykorzystania aktywów banków, w celu uregulowania kontroli międzybankowej, aby zapobiec nieuzasadnionemu kierowaniu funduszy na operacje spekulacyjne i do innych celów”.

Ferdinand Pecora

Niektóre z tych „nieuzasadnionych dywersji” i „operacji spekulacyjnych” ujawniono w dochodzeniach kongresowych prowadzonych przez prokuratora marki Firedinanda, Ferdinanda Pecorę.

Jako główny doradca Senackiej Komisji ds. Bankowości i Waluty, włoski imigrant Pecora'an, który wstąpił w szeregi Tammany Hall, pomimo swojej reputacji uczciwości, wbił się w działania najwyższych dyrektorów banków i znalazł szalone lekkomyślne zachowanie, korupcję i kumoterstwo .

Część problemu, jak ujawnił Pecora i jego zespół śledczy, polegała na tym, że banki mogły pożyczać pieniądze firmie, a następnie emitować akcje w tej samej firmie bez ujawniania akcjonariuszom leżącego u podstaw konfliktu interesów banku. Jeśli to przedsiębiorstwo upadnie, bank nie poniósł strat, podczas gdy jego inwestorzy pozostawili torbę.

„Banksters” Zysk Podczas gdy Amerykanie cierpią

W serii sensacyjnych przesłuchań Pecora ujawniła czyny ludzi takich jak Charles Mitchell, szef największego banku w Ameryce, National City Bank (obecnie Citibank), który w 1929 r. Zarobił ponad milion dolarów premii, ale zapłacił zero podatków. Narodowy Bank Miejski, ujawnione zeznania, przyjął pakiety złych pożyczek, spakował je jako papiery wartościowe i wyładował je na niczego niepodejrzewających klientów.

Tymczasem dyrektor generalny Chase National Bank (prekursor dzisiejszego JPMorgan Chase) wzbogacił się, sprzedając akcje swojej firmy podczas krachu na giełdzie w 1929 roku. W zeznaniu finansisty J.P. Morgana opinia publiczna dowiedziała się, że Morgan wyemitował akcje po obniżonych cenach dla małego grona uprzywilejowanych klientów, w tym byłego prezydenta Calvina Coolidge'a.

Przesłuchania Pecory ujęły coraz bardziej obrzydliwą amerykańską opinię publiczną, która zaczęła nazywać tych mężczyzn „bankierami”, termin ukuty w odniesieniu do liderów finansowych, którzy narazili gospodarkę narodu na ryzyko, gromadząc zyski.

ZA Chicago Tribune redaktor napisał 24 lutego 1933 r., że „jedyną różnicą między włamywaczem bankowym a prezydentem banku jest to, że pracuje się w nocy”. Prezydent Roosevelt i prawodawcy wykorzystali tę falę gniewu, aby przemysł finansowy przeforsował ustawę Glass-Steagall , które Roosevelt podpisał 16 czerwca 1933 r.

Zgodnie z tą ustawą bankierzy mogli przyjmować depozyty i emitować pożyczki, a brokerzy w bankach inwestycyjnych mogli gromadzić kapitał i sprzedawać papiery wartościowe, ale żaden bankier w jednej firmie nie byłby w stanie tego dokonać. Z czasem jednak bariery ustanowione przez Glass-Steagall były stopniowo niszczone.

Alan Greenspan i deregulacja banku

Począwszy od lat siedemdziesiątych duże banki zaczęły naciskać na przepisy ustawy Glass-Steagall, twierdząc, że zmniejszają ich konkurencyjność w stosunku do zagranicznych firm papierów wartościowych.

Argument, poparty przez prezesa Rezerwy Federalnej Alana Greenspana, mianowanego przez prezydenta Ronalda Reagana w 1987 r., Polegał na tym, że jeśli bankom pozwolą angażować się w strategie inwestycyjne, mogą zwiększyć zwrot dla swoich klientów bankowych, unikając ryzyka poprzez dywersyfikację działalności.

Wkrótce kilka banków zaczęło przekraczać linię ustanowioną ustawą Glass’Steagall przez luki w ustawie. Na przykład ustawa stanowiła, że ​​chociaż bank będący członkiem Rezerwy Federalnej nie może handlować papierami wartościowymi, bank może być powiązany ze spółką, która działała tak długo, jak spółka, która „nie była zasadniczo zaangażowana” w taką działalność.

Ustawa Gramm-Leach-Bliley

Jedną z najważniejszych transakcji wykorzystujących tę lukę było połączenie giganta bankowego Citicorp z Travellers Insurance, który był właścicielem nieistniejącego już banku inwestycyjnego Salomon Smith Barney.

Rok później prezydent Bill Clinton podpisał ustawę o modernizacji usług finansowych, powszechnie znaną jako Gramm-Leach-Bliley, która skutecznie zneutralizowała Glass-Steagall poprzez uchylenie kluczowych elementów ustawy.

Prezydent Clinton powiedział, że ustawodawstwo „poprawi stabilność naszego systemu usług finansowych”, umożliwiając firmom finansowym „dywersyfikację oferty produktów, a tym samym źródeł dochodów” i uczynienie firm finansowych „lepiej przygotowanymi do konkurowania na globalnych rynkach finansowych”.

Wielkie strajki recesji

Niektórzy ekonomiści wskazują na uchylenie Ustawy Glassa-Steagalla jako kluczowy czynnik prowadzący do bańki na rynku mieszkaniowym i późniejszej Wielkiej Recesji, kryzysu finansowego w latach 2019-2019.

Joseph E. Stiglitz, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii i profesor na Columbia University, napisał w opinii w 2019 r., Że dzięki połączeniu „banków inwestycyjnych i komercyjnych, kultura banków inwestycyjnych wyszła na szczyt. Istnieje zapotrzebowanie na takie wysokie zwroty, które można uzyskać jedynie dzięki wysokiej dźwigni i dużemu ryzyku. ”

Ale inni ekonomiści, w tym były sekretarz skarbu Tim Geithner, argumentowali, że boom w kredytach hipotecznych sub-prime, zawyżone oceny agencji ratingowych i niekontrolowany rynek sekurytyzacji były ważniejszymi czynnikami niż jakiekolwiek zniesienie przepisów federalnych.

W każdym razie, mniej niż 10 lat po zniesieniu ustawy Glass-Steagall, naród doznał Wielkiej Recesji, największej krachu finansowego od krachu na giełdzie w 1929 roku, który pierwotnie zainspirował ten akt.

Źródła

Ustawa bankowa z 1933 r. (Glass-Steagall), Historia Rezerwy Federalnej.
„The Banking Act of 1933” Howarda H. Prestona, grudzień 1933 r., The American Economic Review 23, no. 4
„The Man Who Busted the Banksters”, autor: Gilbert King, 29 listopada 2019 r., Smithsonian.
„Pecora przesłuchuje model dochodzenia w sprawie kryzysu finansowego” Amanda Ruggeri, 29 września 2019 r., US News and World Report.
Podkomitet ds. Rezolucji Senatu 84 i 234, Senat / historia Stanów Zjednoczonych.
„Dziedzictwo F.D.R.” Davida M. Kennedy'ego, 24 czerwca 2019 r., Czas.
„Greenspan wzywa do uchylenia ustawy Glass-Steagall Bank”, autor: Kathleen Day, 19 listopada 1987, The Washington Post.
Oświadczenie prezydenta Billa Clintona podczas podpisywania ustawy o modernizacji finansowej, 12 listopada 1999 r., Departament Skarbu USA, Urząd Spraw Publicznych.
„Capitalist Fools”, Joseph E. Stiglitz, styczeń 2019, Vanity Fair.
„How Wall Street Killed Reform Financial”, Matt Taibi, 10 maja 2019, Rolling Stone.
„The Origins of the Financial Crisis: Crash Course”, 7 września 2019 r., The Economist.
„Kryzys w 2019 r. Nadal wisi nad ocenami wiarygodności kredytowej”, autor: Matt Krantz, 13 września 2019 r., USA Today.
„Kontrola faktów: czy Glass-Steagall spowodował kryzys finansowy w 2019 roku?” Autorstwa Jim Zarroli, 14 października 2019 r., NPR.
„Co może być nie tak z Trump Restoring Glass-Steagall?”, Autor: Nicholas Lemann, 12 kwietnia 2019 r., The New Yorker.
„Oświadczenie w sprawie podpisania ustawy Gramm-Leach-Bliley: 12 listopada 1999 r.”, William J. Clinton. Projekt amerykańskiej prezydencji.