We wczesnych godzinach 4 października 1918 r. Niemiecki kanclerz Max von Baden, mianowany przez Kaiser Wilhelm II zaledwie trzy dni wcześniej, jest telegrafem do administracji prezydenta Woodrowa Wilsona w Waszyngtonie, z prośbą o zawieszenie broni między Niemcami a mocarstwami sprzymierzonymi w Pierwsza Wojna Swiatowa.
Pod koniec września 1918 r. Alianci dokonali ogromnego odrodzenia na froncie zachodnim, odwracając zyski z masowej ofensywy niemieckiej z poprzedniej wiosny i popychając armię niemiecką we wschodniej Francji i zachodniej Belgii z powrotem do ostatniej linii obrony, więc -wzywała Hindenburg Line. Oszołomiony i przygnębiony niemiecki generał Erich Ludendorff, główny architekt ostatniej wiosennej ofensywy, odwrócił swój optymizm co do niemieckiej sytuacji wojskowej i zażądał na posiedzeniu rady koronnej w dniu 29 września, aby Niemcy dążyły do natychmiastowego zawieszenia broni w oparciu o warunki, które prezydent Wilson miał określone w jego słynnym przemówieniu Czternaście Punktów w styczniu 1918 roku. Czując, że kierownictwo armii całkowicie uzurpowało rząd, kanclerz Georg von Hertling natychmiast zrezygnował; Kaiser Wilhelm mianował następnie swojego drugiego kuzyna, księcia Maxa von Baden, na stanowisko.
Gdy tylko von Baden przybył do Berlina, aby objąć urząd 1 października, wyjaśnił, że nie ma zamiaru przyznać się do porażki, dopóki Niemcy nie odzyskają choć odrobiny sił na polu bitwy; w ten sposób miał nadzieję zachować pewne uprawnienia negocjacyjne z aliantami. Jednak 3 października Paul von Hindenburg, szef sztabu armii niemieckiej i szef Trzeciego Naczelnego Dowództwa, ponieważ niemieccy przywódcy wojskowi byli znani, powtórzył radę Ludendorffa, stwierdzając, że „armia niemiecka jest nadal silna i broni się przed wszystkimi ataki Sytuacja staje się jednak coraz bardziej krytyczna z dnia na dzień i może zmusić Najwyższe Dowództwo do podjęcia ważnych decyzji. W tych okolicznościach konieczne jest przerwanie walk, aby oszczędzić Niemcom i ich sojusznikom niepotrzebnych poświęceń. Każdy dzień zwłoki kosztuje tysiące dzielnych żołnierzy. ”
Von Baden nie zgodził się z Hindenburgiem, mówiąc mu, że zbyt wcześnie zawieszenie broni może oznaczać, że Niemcy stracą cenne terytorium w Alzacji i Lotaryngii oraz w Prusach Wschodnich, które były domniemane na podstawie Czternastu Punktów, pomimo wyraźnego pragnienia Wilsona „pokoju bez zwycięstwa . ”Postanowiwszy szukać własnej drogi poza Najwyższym Dowództwem, von Baden wprowadził do swojego gabinetu dwóch socjalistycznych członków niemieckiego Reichstagu; oni również, oceniając narastające antywojenne nastroje na froncie krajowym iw rządzie, doradzili kanclerzowi, by szukał zawieszenia broni. 4 października, posłuchając ich rad, von Baden telegrafował swoją prośbę do Waszyngtonu.
W odpowiedzi Wilsona, w notatkach z 14 i 23 października, jasno powiedziano, że alianci mieliby do czynienia tylko z demokratycznymi Niemcami, a nie imperialnym państwem ze skuteczną dyktaturą wojskową, której przewodniczy Najwyższe Dowodzenie. Ani Wilson, ani jego jeszcze mniej ugodowi w Wielkiej Brytanii i Francji nie ufali deklaracji von Baden'a z 5 października, że podejmuje kroki w kierunku wprowadzenia Niemiec do demokracji parlamentarnej. Po otrzymaniu drugiej notatki Wilsona powrócił postanowienie Ludendorffa i ogłosił, że nota powinna zostać odrzucona, a wojna wznowiona z pełną mocą. Jednak po tak kusząco zbliżającym się pokoju pokój okazał się jeszcze trudniejszy dla Niemców na polu bitwy, a także na froncie ojczystym. W ciągu miesiąca Ludendorff zrezygnował, ponieważ pozycja Niemiec pogorszyła się jeszcze bardziej i ustalono, że nie można dopuścić do kontynuowania wojny. 7 listopada Hindenburg skontaktował się z Najwyższym Dowódcą Aliantów Ferdynandem Fochem, aby rozpocząć negocjacje o zawieszeniu broni; cztery dni później I wojna światowa dobiegła końca.
