Tego dnia niemieccy okupanci zastrzelili ponad 300 włoskich cywilów w ramach represji za atak partyzantów z Włoch na jednostkę SS.

Od czasu kapitulacji Włochów latem 1943 r. Wojska niemieckie zajęły szersze połacie półwyspu, aby uniemożliwić aliantom wykorzystanie Włoch jako bazy operacji przeciwko twierdzom niemieckim w innych miejscach, na przykład na Bałkanach. Aliancka okupacja Włoch przekazałaby także w swoje ręce włoskie bazy lotnicze, co dodatkowo zagroziłoby niemieckiej potędze lotniczej.

Włoscy partyzanci (partyzanccy partyzanci przeciwfaszystowscy) pomagali alianckiej bitwie przeciwko Niemcom. Włoski ruch oporu walczył pod ziemią przeciwko faszystowskiemu rządowi Mussoliniego na długo przed jego poddaniem, a teraz walczył z niemieckim faszyzmem. Główną bronią partyzantów, zdefiniowaną z grubsza jako członka „nieregularnej” siły bojowej na małą skalę, która polega na ograniczonym i szybkim zaangażowaniu konwencjonalnej siły bojowej, jest sabotaż. Oprócz zabijania wrogich żołnierzy, niszczenie linii komunikacyjnych, centrów transportowych i linii zaopatrzenia jest niezbędną taktyką partyzancką.

23 marca 1944 r. Włoscy partyzanci działający w Rzymie rzucili bombę na jednostkę SS, zabijając 33 żołnierzy. Następnego dnia Niemcy zgromadzili 335 włoskich cywilów i zabrali ich do jaskiń Adeatine. Wszyscy zostali zastrzeleni jako zemsta za żołnierzy SS. Spośród ofiar cywilnych 253 było katolikami, 70 było Żydami, a 12 pozostałych było niezidentyfikowanych.

Pomimo takich niepowodzeń partyzanci okazali się niezwykle skuteczni w pomaganiu aliantom; latem 1944 r. bojownicy ruchu oporu unieruchomili osiem z 26 niemieckich dywizji w północnych Włoszech. Pod koniec wojny włoscy partyzanci kontrolowali Wenecję, Mediolan i Genuę, ale znacznymi kosztami. W sumie Ruch Oporu stracił około 50 000 bojowników, ale wygrał republikę.