O 4:45 około 1,5 miliona żołnierzy niemieckich atakuje Polskę na całej swojej 1750-milowej granicy z terytorium kontrolowanym przez Niemcy. Jednocześnie niemiecki Luftwaffe bombardował polskie lotniska, a niemieckie okręty wojenne i okręty podwodne atakowały polskie siły morskie na Morzu Bałtyckim. Nazistowski przywódca Adolf Hitler twierdził, że masowa inwazja była działaniem obronnym, ale Wielka Brytania i Francja nie były przekonane. 3 września wypowiedzieli wojnę Niemcom, rozpoczynając II wojnę światową.
Hitlerowi przyniesie podbój Polski Lebensraum, lub „przestrzeń życiowa” dla narodu niemieckiego. Zgodnie z jego planem „wyżsi rasowo” Niemcy skolonizowaliby terytorium, a miejscowi Słowianie zostali zniewoleni. Ekspansja niemiecka rozpoczęła się w 1938 r. Wraz z aneksją Austrii, a następnie zajęła Sudetenland, a następnie całą Czechosłowację w 1939 r. Oba zostały osiągnięte bez rozpalania wrogości z głównymi mocarstwami, a Hitler miał nadzieję, że jego inwazja na Polskę będzie podobna być tolerowanym.
Aby zneutralizować możliwość, że ZSRR przyjdzie z pomocą Polsce, Niemcy podpisały 23 sierpnia 1939 r. Pakt o nieagresji ze Związkiem Radzieckim. W tajemnej klauzuli porozumienia ideologiczni wrogowie zgodzili się podzielić Polskę między nimi. Hitler wydał rozkaz rozpoczęcia inwazji na Polskę 26 sierpnia, ale 25 sierpnia opóźnił atak, gdy dowiedział się, że Wielka Brytania podpisała nowy traktat z Polską, obiecując wsparcie wojskowe w razie jego zaatakowania. Aby zapobiec brytyjskiej interwencji, Hitler zwrócił się do propagandy i dezinformacji, rzekomych prześladowań niemieckojęzycznych we wschodniej Polsce. Obawiając się rychłego ataku, Polska zaczęła wzywać swoje wojska, ale Wielka Brytania i Francja przekonały Polskę, by odłożyła ogólną mobilizację do 31 sierpnia, próbując odwieść Niemcy od wojny.
Krótko po południu, 31 sierpnia, Hitler zarządził działania wojenne przeciwko Polsce, aby rozpocząć o 4:45 następnego dnia rano. O 8 wieczorem. 31 sierpnia nazistowscy żołnierze SS w polskich mundurach przeprowadzili fałszywą inwazję na Niemcy, uszkadzając kilka drobnych instalacji po niemieckiej stronie granicy. Pozostawili także garść martwych więźniów obozów koncentracyjnych w polskich mundurach, aby służyć jako kolejny dowód domniemanej polskiej inwazji, którą nazistowscy propagandziści opublikowali jako niewybaczalny akt agresji.
O 4:45 1 września rozpoczęła się inwazja. Nazistowscy dyplomaci i propagandyści starali się odpierać wrogie mocarstwa zachodnie, ale 2 września Wielka Brytania i Francja zażądały wycofania się Niemiec do 3 września lub stawienia czoła wojnie. O godzinie 23:00 3 września brytyjskie ultimatum wygasło, a 15 minut później brytyjski premier Neville Chamberlain wszedł do radia krajowego, uroczyście ogłaszając, że Wielka Brytania jest w stanie wojny z Niemcami. Wkrótce potem Australia, Nowa Zelandia i Indie. O 17.00 Francja wypowiedziała wojnę Niemcom.
W Polsce siły niemieckie zbliżały się oszałamiająco. Stosując strategię wojskową znaną jako wojna błyskawiczna, lub „błyskawica wojna”, dywizje pancerne przedzierały się przez linie wroga i izolowane segmenty wroga, które zostały otoczone i schwytane przez zmotoryzowaną piechotę niemiecką, podczas gdy pancerny czołgi rzuciły się do przodu, aby powtórzyć wzór. Tymczasem wyrafinowane niemieckie siły powietrzne LuftwaffeZniszczył polskie zdolności powietrzne, zapewnił wsparcie powietrzne dla blitzkrieg i masowo bombardował polskie miasta w celu dalszego terroryzowania wroga.
Wojsko polskie było w stanie zmobilizować milion ludzi, ale było beznadziejnie przewyższone pod każdym względem. Zamiast zająć silną pozycję obronną, żołnierze zostali rzuceni na front, aby stawić czoła Niemcom, i byli systematycznie schwytani lub unicestwieni. Do 8 września siły niemieckie dotarły na obrzeża Warszawy, osiągając 140 mil w pierwszym tygodniu inwazji.
Polskie siły zbrojne miały nadzieję utrzymać się na tyle długo, aby na zachodzie mogła zostać przeprowadzona ofensywa przeciwko Niemcom, ale 17 września siły radzieckie zaatakowały ze wschodu i stracono wszelką nadzieję. Następnego dnia polski rząd i przywódcy wojskowi uciekli z kraju. 28 września warszawski garnizon ostatecznie poddał się bezlitosnemu oblężeniu Niemiec. Tego dnia Niemcy i ZSRR zawarły porozumienie określające ich strefy okupacji. Po raz czwarty w historii Polska została podzielona przez swoich potężniejszych sąsiadów.
Mimo wypowiedzenia wojny Niemcom, Wielka Brytania i Francja niewiele zrobiły, by pomóc Polsce. Wielka Brytania zbombardowała niemieckie okręty 4 września, ale Chamberlain oparł się bombardowaniu samych Niemiec. Chociaż Niemcy prowadzili tylko 23 dywizje na zachodzie podczas kampanii w Polsce, Francja nie przeprowadziła ataku na pełną skalę, mimo że zmobilizowała się ponad czterokrotnie. Francja miała niewielkie ataki na jej granicę z Niemcami, ale działania te ustały wraz z klęską Polski. W ciągu kolejnych siedmiu miesięcy niektórzy obserwatorzy oskarżali Wielką Brytanię i Francję o prowadzenie „fałszywej wojny”, ponieważ, z wyjątkiem kilku dramatycznych starć brytyjsko-niemieckich na morzu, nie podjęto żadnych poważnych działań wojskowych. Jednak działania wojenne nasilały się wykładniczo w 1940 r. Wraz z kwietniową inwazją Niemiec na Norwegię i majową inwazją na kraje niskie i Francję.
W czerwcu 1941 r. Hitler zaatakował ZSRR, łamiąc swoją nieagresję ze Związkiem Radzieckim, a Niemcy zajęły całą Polskę. Podczas okupacji niemieckiej w nazistowskich obozach śmierci zginęło prawie trzy miliony polskich Żydów. Naziści surowo prześladowali także słowiańską większość, deportując i zabijając Polaków w celu zniszczenia inteligencji i polskiej kultury. Duży polski ruch oporu skutecznie walczył przeciwko okupacji z pomocą polskiego rządu na uchodźstwie. Wielu Polaków na wygnaniu walczyło także o sprawę aliancką. Sowieci zakończyli wyzwolenie Polski w 1945 r. I utworzyli w kraju rząd komunistyczny.
