Zawartość
W 1949 r. Perspektywa dalszej ekspansji komunistycznej skłoniła Stany Zjednoczone i 11 innych krajów zachodnich do utworzenia Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO). Związek Radziecki i powiązane z nim narody komunistyczne w Europie Wschodniej utworzyły rywalizujący sojusz, Układ Warszawski, w 1955 r. Ujednolicenie niemal każdego narodu europejskiego w jednym z dwóch przeciwnych obozów sformalizowało polityczny podział kontynentu europejskiego, który miał miejsce od tego czasu II wojna światowa (1939–45). To wyrównanie zapewniło ramy dla konfliktu zbrojnego, który trwał przez całą zimną wojnę (1945–1991).
Podzielona Europa
Konflikt między narodami zachodnimi (w tym Stanami Zjednoczonymi, Wielką Brytanią, Francją i innymi krajami) a komunistycznym blokiem wschodnim (kierowanym przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich lub ZSRR) rozpoczął się niemal natychmiast po tym, jak broń ucichła pod koniec świata II wojna światowa (1939–1945). ZSRR nadzorował instalację prorosowieckich rządów w wielu obszarach, które zabrał nazistom podczas wojny. W odpowiedzi USA i ich zachodni sojusznicy szukali sposobów, aby zapobiec dalszej ekspansji wpływów komunistycznych na kontynencie europejskim. W 1947 r. Przywódcy USA przedstawili Plan Marshalla, inicjatywę dyplomatyczną, która zapewniła przyjaznom narody pomoc w odbudowie zniszczonej przez wojnę infrastruktury i gospodarki.
Czy wiedziałeś? NATO kontynuowało swoje życie poza erą zimnej wojny i zyskało nowe kraje członkowskie w Europie Wschodniej pod koniec lat 90. Rozwój ten nie został dobrze przyjęty przez przywódców Federacji Rosyjskiej i stał się źródłem postzimnowojennych napięć między Wschodem a Zachodem.
Wydarzenia następnego roku skłoniły amerykańskich przywódców do przyjęcia bardziej militarystycznej postawy wobec Sowietów. W lutym 1948 r. Zamach stanu sponsorowany przez Związek Radziecki obalił demokratyczny rząd Czechosłowacji i mocno przyniósł ten naród do obozu komunistycznego. W ciągu kilku dni przywódcy USA zgodzili się dołączyć do dyskusji mających na celu zawarcie wspólnego porozumienia bezpieczeństwa z ich europejskimi sojusznikami. Proces ten nabrał nowego znaczenia w czerwcu tego roku, kiedy ZSRR odciął dostęp naziemny do Berlina, zmuszając USA, Wielką Brytanię i Francję do transportu powietrznego do ich sektorów niemieckiego miasta, które zostało podzielone między zachodnich aliantów i Sowietów po II wojnie światowej.
NATO: Narody Zachodnie dołączają do sił
Dyskusje między narodami zachodnimi zakończyły się 4 kwietnia 1949 r., Kiedy ministrowie spraw zagranicznych 12 krajów Ameryki Północnej i Europy Zachodniej zgromadzili się w Waszyngtonie, aby podpisać Traktat Północnoatlantycki. Był to przede wszystkim pakt bezpieczeństwa, a art. 5 stanowił, że atak wojskowy na któregokolwiek z sygnatariuszy zostanie uznany za atak na nich wszystkich. Kiedy sekretarz stanu USA Dean Acheson (1893–1971) złożył swój podpis na dokumencie, było to odzwierciedleniem ważnej zmiany w amerykańskiej polityce zagranicznej. Po raz pierwszy od 1700 roku USA formalnie związały swoje bezpieczeństwo z bezpieczeństwem narodów w Europie na kontynencie, który był punktem zapalnym dla obu wojen światowych.
Pierwotne członkostwo w Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) składało się z Belgii, Wielkiej Brytanii, Kanady, Danii, Francji, Islandii, Włoch, Luksemburga, Holandii, Norwegii, Portugalii i Stanów Zjednoczonych. NATO stanowiło kręgosłup bastionu Zachodu przeciwko ZSRR i jego sojusznikom przez następne 40 lat, a ich członkostwo rosło w trakcie zimnej wojny. Grecja i Turcja zostały przyjęte w 1952 r., Republika Federalna Niemiec (Niemcy Zachodnie) w 1955 r. I Hiszpania w 1982 r. Niezadowolona ze swojej roli w organizacji Francja zdecydowała się wycofać z udziału w wojsku w NATO w 1966 r. I powróciła dopiero w 1995 r.
Układ Warszawski: Sojusz Komunistyczny
Utworzenie Układu Warszawskiego było w pewnym sensie odpowiedzią na utworzenie NATO, chociaż nastąpiło to dopiero sześć lat po powstaniu sojuszu zachodniego. Bardziej bezpośrednio zainspirowało go ponowne uzbrojenie Niemiec Zachodnich i ich przyjęcie do NATO w 1955 r. Po I wojnie światowej i II wojnie światowej przywódcy sowieccy poczuli się bardzo zaniepokojeni tym, że Niemcy ponownie stały się zmartwieniem potęgi wojskowej, która została podzielona wiele narodów europejskich po obu stronach zimnej wojny dzieli.
Jednak w połowie lat pięćdziesiątych USA i wielu innych członków NATO zaczęło opowiadać się za włączeniem RFN do sojuszu i umożliwieniem mu utworzenia armii pod ścisłymi ograniczeniami. Sowieci ostrzegali, że takie prowokujące działanie zmusi ich do poczynienia nowych ustaleń dotyczących bezpieczeństwa we własnej strefie wpływów, i byli wierni swojemu słowu. Niemcy Zachodnie formalnie przystąpiły do NATO 5 maja 1955 r., A Układ Warszawski został podpisany niecałe dwa tygodnie później, 14 maja. Do ZSRR dołączyły Albania, Bułgaria, Czechosłowacja, Niemiecka Republika Demokratyczna (Niemcy Wschodnie), Węgry , Polska i Rumunia. Ten skład pozostawał niezmienny do zakończenia zimnej wojny wraz z demontażem wszystkich rządów komunistycznych w Europie Wschodniej w 1989 i 1990 roku.
Podobnie jak NATO, Pakt Warszawski koncentrował się na celu stworzenia skoordynowanej obrony między państwami członkowskimi w celu powstrzymania ataku wroga. Umowa zawierała również element bezpieczeństwa wewnętrznego, który okazał się przydatny dla ZSRR. Sojusz zapewnił Sowietom mechanizm jeszcze ściślejszej kontroli nad innymi państwami komunistycznymi w Europie Wschodniej i zniechęcił członków paktu do dążenia do większej autonomii. Kiedy przywódcy radzieccy uznali za konieczne użycie siły wojskowej do stłumienia buntów na Węgrzech w 1956 r. I w Czechosłowacji w 1968 r., Na przykład przedstawili akcję jako przeprowadzaną przez Układ Warszawski, a nie tylko sam ZSRR.
