Pierwszy na świecie elektryczny sygnał drogowy został wprowadzony na rogu Euclid Avenue i East 105th Street w Cleveland, Ohio, tego dnia w 1914 roku.
W pierwszych dniach istnienia samochodu poruszanie się po amerykańskich drogach było chaotycznym doświadczeniem. Piesi, rowery, konie i tramwaje konkurowały z pojazdami silnikowymi o pierwszeństwo przejazdu. Problem został nieco złagodzony poprzez stopniowe znikanie powozów konnych, ale nawet przed pierwszą wojną światową stało się jasne, że system regulacji jest konieczny, aby utrzymać ruch w ruchu i zmniejszyć liczbę wypadków na drogach. Jak pisze Christopher Finch w swoim „Highways to Heaven: The AUTO Biography of America” (1992), pierwsza wyspa ruchu została uruchomiona w San Francisco w Kalifornii w 1907 roku; jazda lewostronna stała się standardem w amerykańskich samochodach w 1908 roku; pierwsza malowana na środku linia podziału pojawiła się w 1911 roku w Michigan; a pierwszy znak „Zakaz skrętu w lewo” zadebiutuje w Buffalo w stanie Nowy Jork w 1916 roku.
Istnieją różne sprzeczne twierdzenia dotyczące tego, kto był odpowiedzialny za pierwszą na świecie sygnalizację świetlną. Urządzenie zainstalowane w Londynie w 1868 r. Zawierało dwa ramiona semaforowe, które rozciągały się poziomo, aby zasygnalizować „stop” i pod kątem 45 stopni, aby zasygnalizować „ostrożność”. W 1912 r. Policjant z Salt Lake City, Utah, Lester Wire zamontował ręcznie drewniane pudełko z kolorowymi czerwonymi i zielonymi światłami na słupie, z drutami przymocowanymi do wózka i lekkimi drutami. Co najważniejsze, wynalazca Garrett Morgan został uznany za wynalazcę sygnalizacji świetlnej w oparciu o swój projekt w kształcie litery T, opatentowany w 1923 r., A następnie rzekomo sprzedany General Electric.
Pomimo lepszej widoczności Morgana, system zainstalowany w Cleveland 5 sierpnia 1914 r. Jest powszechnie uważany za pierwszy elektryczny sygnał drogowy. Oparty na projekcie Jamesa Hoge'a, który w 1918 r. Otrzymał patent USA nr 1 251 666 na „Miejski system kontroli ruchu”, składał się z czterech par czerwonych i zielonych świateł, które służyły jako wskaźniki stop-go, każda zamontowana na słupku narożnym. Podłączony do ręcznie obsługiwanego przełącznika w kabinie sterującej system został skonfigurowany w taki sposób, że konflikt sygnałów nie był możliwy. Zgodnie z artykułem w The Motorist, opublikowanym przez Cleveland Automobile Club w sierpniu 1914 r .: „Być może ten system zrewolucjonizuje sposób zarządzania ruchem na zatłoczonych ulicach miasta i powinien zostać poważnie rozważony przez komitety drogowe do powszechnego przyjęcia”.
