4 marca 1933 r., U szczytu Wielkiej Depresji, Franklin Delano Roosevelt zostaje inaugurowany jako 32. prezydent Stanów Zjednoczonych. W swoim słynnym przemówieniu inauguracyjnym, wygłoszonym poza wschodnim skrzydłem amerykańskiej stolicy, Roosevelt nakreślił swój „New Deal” „ekspansję rządu federalnego jako instrumentu możliwości zatrudnienia i dobrobytu” i powiedział Amerykanom, że „jedyną rzeczą, którą musimy strach jest samym strachem ”. Chociaż w Waszyngtonie był deszczowy dzień, a Roosevelt wiał podmuch deszczu, wygłosił przemówienie, które promieniowało optymizmem i kompetencjami, a znaczna większość Amerykanów zjednoczyła się za swoim nowym prezydentem i jego radykałem ekonomiczne propozycje wyprowadzenia narodu z wielkiego kryzysu.
Urodzony w rodzinie wyższej klasy w Hyde Parku w Nowym Jorku w 1882 roku, Roosevelt był piątym kuzynem Teodora Roosevelta, który pełnił funkcję 26. prezydenta USA od 1901 do 1909 roku. W 1905 roku Franklin Roosevelt, który był wówczas studentka Columbia University Law School, wyszła za mąż za Annę Eleanor Roosevelt, siostrzenicę Theodore Roosevelt. Po trzech latach pracy jako prawnik postanowił podążać za przykładem swojego kuzyna Teodora i starał się o urząd publiczny, wygrywając wybory do Senatu stanu Nowy Jork w 1910 r. Jako demokrata. Wkrótce zyskał reputację charyzmatycznego polityka poświęconego reformom społecznym i gospodarczym.
Roosevelt poparł postępowego gubernatora New Jersey Woodrowa Wilsona w jego dążeniu do nominacji na prezydenta Demokratów, a po wyborach Wilsona w 1912 r. Roosevelt został mianowany asystentem sekretarza marynarki wojennej USA, na stanowisku, które kiedyś pełnił Theodore Roosevelt. W 1920 roku Roosevelt, który udowodnił, że jest utalentowanym administratorem, zdobył nominację Demokratów na wiceprezydenta na podstawie biletu z Jamesem Coxem. Demokraci przegrali w osuwiskach z Republikanami Warrenem Hardingiem i Calvinem Coolidge, a Roosevelt wrócił do swojej praktyki prawnej i podjął kilka przedsięwzięć biznesowych.
W 1921 roku został dotknięty polio, wirusem wywołującym okaleczającą chorobę polio. Spędził kilka lat, wracając do pierwotnego stanu prawie całkowitego paraliżu, a jego żona, Eleanor, utrzymała swoje imię przy życiu w kręgach demokratycznych. Nigdy w pełni nie wyzdrowiał i był zmuszony używać aparatów ortodontycznych lub wózka inwalidzkiego do przemieszczania się do końca życia.
W 1924 r. Roosevelt powrócił do polityki, kiedy mianował gubernatora Nowego Jorku Alfreda E. Smitha na prezydenta przemówieniem na Narodowej Konwencji Demokratycznej. W 1928 roku ponownie mianował Smitha, a ustępujący gubernator Nowego Jorku wezwał Roosevelta do ubiegania się o mandat gubernatorski. Roosevelt prowadził kampanię samochodową w całym stanie i został wybrany nawet wtedy, gdy państwo głosowało na republikańskiego Herberta Hoovera w wyborach prezydenckich.
Jako gubernator Roosevelt pracował dla ulg podatkowych dla rolników iw 1930 r. Odniósł ogromne zwycięstwo wyborcze, podobnie jak recesja gospodarcza wywołana krachem na giełdzie w październiku 1929 r. Przerodziła się w poważną depresję. Podczas drugiej kadencji gubernator Roosevelt zmobilizował rząd stanowy, aby odgrywał aktywną rolę w zapewnianiu pomocy i ożywieniu gospodarczym. Jego agresywne podejście do kryzysu gospodarczego w połączeniu z oczywistymi zdolnościami politycznymi dało mu nominację na prezydenta Demokratów w 1932 r.
Roosevelt nie miał problemu z pokonaniem prezydenta Herberta Hoovera, który wielu obwiniał za kryzys, a gubernator przewoził wszystkie państwa oprócz sześciu. W ciągu następnych czterech miesięcy gospodarka nadal spadała, a kiedy Roosevelt objął urząd 4 marca 1933 r., Większość banków została zamknięta, gospodarstwa cierpiały, 13 milionów pracowników było bezrobotnych, a produkcja przemysłowa utrzymywała się na nieco ponad połowie poziomu z 1929 r.
Wspomagany przez Kongres Demokratyczny, Roosevelt podjął szybkie, zdecydowane działania, a większość jego propozycji New Deal, takich jak Ustawa o dostosowaniu rolnictwa, Krajowa Ustawa o naprawie przemysłowej oraz utworzenie Administracji Robót Publicznych i Tennessee Valley Authority, zostały zatwierdzone w ramach jego pierwszego 100 dni w biurze. Choć krytykowany przez wielu przedstawicieli biznesu, postępowe ustawodawstwo Roosevelta poprawiło klimat gospodarczy Ameryki, aw 1936 roku łatwo wygrał reelekcję.
Podczas swojej drugiej kadencji coraz bardziej przejmował się agresją niemiecką i japońską i tak rozpoczął długą kampanię, by obudzić Amerykę z izolacjonistycznego snu. W 1940 r., Kiedy szalała II wojna światowa w Europie i na Pacyfiku, Roosevelt zgodził się na bezprecedensową trzecią kadencję. Ponownie wybrany przez Amerykanów, którzy cenili jego silne przywództwo, okazał się bardzo skutecznym naczelnym wodzem po wejściu USA do wojny w grudniu 1941 r. Pod kierownictwem Roosevelta Ameryka stała się, jego własnymi słowami, „wielkim arsenałem demokracji” i udało mu się przesunąć równowagę sił w czasie II wojny światowej zdecydowanie na korzyść aliantów. W 1944 r., Gdy wojna jeszcze nie wygrała, został ponownie wybrany na czwartą kadencję.
Trzy miesiące po inauguracji, podczas odpoczynku w odosobnieniu w Warm Springs w stanie Georgia, Roosevelt zmarł z powodu masywnego krwotoku mózgowego w wieku 63 lat. Po uroczystej paradzie trumny ulicami stolicy kraju jego ciało zostało pochowane w działka rodzinna w Hyde Parku. Miliony Amerykanów opłakiwały śmierć człowieka, który poprowadził Stany Zjednoczone przez dwa największe kryzysy XX wieku: wielki kryzys i II wojnę światową. Niezrównane 13 lat Roosevelt jako prezydent doprowadził do uchwalenia 22. poprawki do Konstytucji USA, która ograniczyła przyszłych prezydentów do maksymalnie dwóch kolejnych wybranych mandatów.
