Dwa miesiące po śmierci swojej przyrodniej siostry, angielskiej królowej Marii I, Elizabeth Tudor, 25-letniej córki Henryka VIII i Anny Boleyn, zostaje koronowana na królową Elżbietę I w opactwie Westminster w Londynie.
Dwie przyrodnie siostry, obie córki Henryka VIII, miały burzliwy związek podczas pięcioletniego panowania Maryi. Maryja, wychowana jako katoliczka, uchwaliła prokatolickie ustawodawstwo i podjęła wysiłki, aby przywrócić papieską zwierzchnictwo w Anglii. Nastąpiła bunt protestancki, a Queen Mary uwięziła Elizabeth, protestantkę, w Tower of London pod zarzutem współudziału. Po śmierci Marii Elżbieta przeżyła kilka katolickich spisek przeciwko niej; chociaż jej wniebowstąpienie spotkało się z aprobatą większości lordów Anglii, którzy w większości byli protestantami i liczyli na większą tolerancję religijną pod protestancką królową. Pod wczesnym przewodnictwem sekretarza stanu Sir Williama Cecila Elżbieta uchyliła prokatolickie ustawodawstwo Maryi, ustanowiła stały Kościół Protestancki w Anglii i zachęciła kalwinistycznych reformatorów w Szkocji.
W sprawach zagranicznych Elżbieta stosowała politykę umacniania protestanckich sojuszników Anglii i dzielenia wrogów. Elżbiecie sprzeciwiał się papież, który odmówił uznania jej prawomocności, oraz Hiszpania, kraj katolicki, który był u szczytu potęgi. W 1588 r. Rywalizacja angielsko-hiszpańska doprowadziła do nieudanej inwazji hiszpańskiej na Anglię, w której hiszpańska Armada, największa wówczas armia morska na świecie, została zniszczona przez burze i uporczywą angielską marynarkę wojenną.
Wraz z rosnącą angielską dominacją na morzu, Elizabeth zachęcała do podróży odkrywczych, takich jak okrążanie świata przez Sir Francisa Drake'a i wyprawy Sir Waltera Raleigha na wybrzeże Ameryki Północnej.
Długie panowanie Elżbiety, która stała się znana jako „Dziewica Królowa” ze względu na jej niechęć do zagrażania jej autorytetowi poprzez małżeństwo, zbiegło się w czasie z rozkwitem angielskiego renesansu, związanego z tak znanymi autorami jak William Shakespeare. Po jej śmierci w 1603 r. Anglia stała się główną potęgą światową pod każdym względem, a królowa Elżbieta I przeszła do historii jako jeden z największych monarchów Anglii.
