2 czerwca 1953 r. Królowa Elżbieta II została formalnie koronowana na monarchę Wielkiej Brytanii w hucznej ceremonii przesiąkniętej tradycjami sięgającymi tysiąclecia. Tysiące dygnitarzy i gości uczestniczyło w koronacji w londyńskim opactwie Westminster, a setki milionów słuchały radia i po raz pierwszy oglądały przebieg wydarzeń w telewizji na żywo. Po ceremonii miliony zalanych deszczem kibiców dopingowały 27-letnią królową i jej męża, 30-letniego księcia Edynburga, gdy przeszli pięciomilową trasę procesji w pozłacanym powozie konnym.
Elżbieta, urodzona w 1926 r., Była pierworodną córką księcia Jerzego, drugiego syna króla Jerzego V. Jej dziadek zmarł w 1936 r., A wuja ogłoszono królem Edwardem VIII. Później tego samego roku Edward abdykował kontrowersje wokół decyzji o poślubieniu rozwodu Wallisa Warfielda Simpsona, a ojciec Elżbiety został ogłoszony królem Jerzym VI.
Podczas bitwy o Anglię księżniczka Elżbieta i jej jedyne rodzeństwo, księżniczka Margaret, mieszkały z dala od Londynu w bezpiecznym otoczeniu wsi, ale ich rodzice starali się poddać, pozostając w zniszczonym bombą pałacu Buckingham podczas niemieckiej ofensywy lotniczej. Później podczas wojny Elżbieta wyszkoliła się na podporucznika w służbie kobiet oraz prowadziła i naprawiała wojskowe ciężarówki.
W 1947 r. Wyszła za mąż za swojego dalekiego kuzyna, Philipa Mountbattena, byłego księcia Grecji i Danii, który wyrzekł się swoich tytułów, by poślubić Elżbietę. Został księciem Edynburga w przeddzień ślubu. Uroczystości związane z weselem popularnej księżniczki podniosły na duchu mieszkańców Wielkiej Brytanii, którzy cierpieli trudności ekonomiczne po II wojnie światowej. Ich pierwsze dziecko, książę Karol, urodził się w 1948 roku w Pałacu Buckingham. Druga, księżniczka Anne, urodziła się w 1950 r. 6 lutego 1952 r. Para królewska przebywała w Kenii w trakcie trasy dobrej woli, kiedy dowiedziała się, że król umarł.
Elżbieta została natychmiast ogłoszona nowym monarchą Wielkiej Brytanii, ale pozostała w odosobnieniu przez pierwsze trzy miesiące swojego panowania, gdy opłakiwała ojca. Latem 1952 r. Zaczęła wykonywać rutynowe obowiązki suwerena, aw listopadzie dokonała pierwszego otwarcia parlamentu w państwie. 2 czerwca 1953 r. Jej koronacja odbyła się w opactwie Westminster.
Ceremonia w Westminster odbyła się z przepychem i widowiskowością, a charakterystycznie przygotowana Elżbieta złożyła uroczyście i czysto głos przysięgę koronacyjną, która wiązała ją z posługą mieszkańców Wielkiej Brytanii i Brytyjskiej Wspólnoty Narodów. W procesji po ulicach Londynu do Elizabeth i jej męża dołączyli przedstawiciele ponad 40 państw członkowskich Rzeczypospolitej, w tym szefowie państw, sułtani i premierzy. Do brytyjskich żołnierzy, takich jak Yeomen of the Guard, dołączyło wielu różnych żołnierzy Rzeczypospolitej, w tym policja z Wysp Salomona, malezyjczycy w białych mundurach i zielonych sarongach, pakistańczycy w puggaree, kanadyjskie góry oraz nowozelandczycy i australijczycy w szerokim rondzie czapki Po paradzie Elizabeth stała z rodziną na balkonie Pałacu Buckingham i pomachała do tłumu, gdy odrzutowce Royal Air Force leciały w ciasnym szyku.
W ciągu ponad sześćdziesięciu lat rządów popularność królowej Elżbiety II prawie nie spadła. Podróżowała znacznie częściej niż jakikolwiek inny monarcha brytyjski i była pierwszą panującą monarchą brytyjską, która odwiedziła Amerykę Południową i kraje Zatoki Perskiej. Oprócz Charlesa i Anne, ona i Philip mieli dwoje innych dzieci, księcia Andrzeja w 1960 r. I księcia Edwarda w 1964 r. W 1992 r. Elizabeth, najbogatsza kobieta w Anglii, po raz pierwszy zgodziła się zapłacić podatek dochodowy.
Chociaż zaczęła powierzać niektóre swoje oficjalne obowiązki swoim dzieciom, zwłaszcza Charlesowi, następcy tronu, nie dała do zrozumienia, że zamierza abdykować.
