Tego dnia w 1994 r. Przemoc podsyca najgorszy epizod ludobójstwa od czasu II wojny światowej: masakrę szacowaną na 500 000 do 1 miliona niewinnych cywilów Tutsi i umiarkowanego Hutusa. Po pierwszej fali masakr siły rwandyjskie zniechęcają do międzynarodowej interwencji zabójstwem 10 belgijskich oficerów pokojowych. Tutsi, mniejszościowa grupa, która stanowiła około 10 procent populacji Rwandy, nie otrzymała żadnej pomocy od społeczności międzynarodowej, chociaż Organizacja Narodów Zjednoczonych przyznała później, że zaledwie 5000 żołnierzy rozmieszczonych na początku zatrzymałoby masową rzeź.
Bezpośrednie korzenie ludobójstwa w 1994 roku sięgają wczesnych lat 90., kiedy prezydent Juvenal Habyarimana, Hutu, zaczął stosować retorykę anty-Tutsi, aby umocnić swoją władzę wśród Hutusów. Od października 1990 r. Miało miejsce kilka masakr setek Tutsi. Chociaż obie grupy etniczne były bardzo podobne, od stuleci korzystały z tego samego języka i kultury, prawo wymagało rejestracji opartej na pochodzeniu etnicznym. Rząd i armia zaczęli gromadzić Interahamwe (co oznacza „tych, którzy razem atakują”) i przygotowali się do eliminacji Tutsi poprzez uzbrojenie Hutusa w pistolety i maczety. W styczniu 1994 r. Siły ONZ w Rwandzie ostrzegły, że zbliżają się masakry.
6 kwietnia 1994 r. Prezydent Habyarimana został zabity, gdy zestrzelono jego samolot. Nie wiadomo, czy atak został przeprowadzony przez Rwandyjski Front Patriotyczny (RPF), organizację wojskową Tutsi stacjonującą w tym czasie poza krajem, czy przez ekstremistów Hutu próbujących zainicjować masowe zabójstwo. W każdym razie ekstremiści Hutu w wojsku, dowodzeni przez pułkownika Theoneste Bagosorę, natychmiast przystąpili do akcji, mordując Tutsiego i moderując Hutusa w ciągu kilku godzin od katastrofy.
Belgijscy żołnierze sił pokojowych zostali zabici następnego dnia, co jest kluczowym czynnikiem w wycofaniu sił ONZ z Rwandy. Niedługo potem stacje radiowe w Rwandzie nadawały apelom do większości Hutu, aby zabić wszystkich Tutsi w kraju. Wojsko i policja krajowa skierowały rzeź, czasem grożąc cywilom Hutu, gdy perswazja nie zadziałała. Tysiące niewinnych ludzi zostało zhakowanych na śmierć maczetami przez sąsiadów. Pomimo przerażających zbrodni społeczność międzynarodowa, w tym Stany Zjednoczone, wahała się podjąć jakiekolwiek działania. Błędnie przypisali ludobójstwo chaosowi podczas wojny plemiennej. Prezydent Bill Clinton nazwał później brak działań Ameryki w celu powstrzymania ludobójstwa „największym żalem” jego administracji.
RPF pod kierownictwem Paula Kagame'a pozostawił ostateczną kampanię wojskową mającą na celu kontrolę Rwandy. Do lata RPF pokonało siły Hutu i wypędziło je z kraju do kilku sąsiednich narodów. Jednak do tego czasu około 75 procent Tutsi mieszkających w Rwandzie zostało zamordowanych.
