Winston Leonard Spencer Churchill, brytyjski przywódca, który poprowadził Wielką Brytanię i aliantów przez kryzys podczas II wojny światowej, zostaje rycerzem królowej Elżbiety II.
Urodzony w pałacu Blenheim w 1874 r. Churchill dołączył do brytyjskiej Czwartej Husarii po śmierci ojca w 1895 r. W ciągu następnych pięciu lat cieszył się wybitną karierą wojskową, służąc w Indiach, Sudanie i Afryce Południowej, i wyróżniał się kilkakrotnie w bitwa. W 1899 r. Zrezygnował z komisji, aby skoncentrować się na karierze literackiej i politycznej, aw 1900 r. Został wybrany do parlamentu jako konserwatywny poseł z Oldham. W 1904 roku dołączył do Liberałów, pełniąc szereg ważnych funkcji, zanim został mianowany Pierwszym Lordem Admiralicji w Wielkiej Brytanii w 1911 roku, gdzie pracował nad doprowadzeniem brytyjskiej marynarki wojennej do gotowości do wojny, którą przewidział.
W 1915 roku, w drugim roku I wojny światowej, Churchill został pociągnięty do odpowiedzialności za katastrofalne kampanie Dardanelles i Gallipoli i został wykluczony z rządu koalicji wojennej. Zrezygnował i zgłosił się na ochotnika do dowodzenia batalionem piechoty we Francji. Jednak w 1917 r. Powrócił do polityki jako członek gabinetu w liberalnym rządzie Lloyda George'a. W latach 1919–1921 był sekretarzem stanu do spraw wojny, aw 1924 r. Powrócił do Partii Konserwatywnej, gdzie dwa lata później odegrał wiodącą rolę w porażce strajku generalnego w 1926 r. Nieobecny w latach 1929–1939 Churchill wydał niepomyślne ostrzeżenia przed groźbą agresji nazistowskiej i japońskiej.
Po wybuchu II wojny światowej w Europie Churchill został powołany z powrotem na stanowisko Pierwszego Lorda Admiralicji, a osiem miesięcy później zastąpił nieskutecznego Neville'a Chamberlaina na stanowisku premiera nowego rządu koalicyjnego. W pierwszym roku swojej administracji Wielka Brytania stanęła samotnie przeciwko nazistowskim Niemcom, ale Churchill obiecał swojemu krajowi i światu, że Brytyjczycy „nigdy się nie poddadzą”. Zwołał naród brytyjski do zdecydowanego oporu i fachowo zorganizował Franklina D. Roosevelta i Józef Stalin w sojuszu, który ostatecznie zniszczył Oś.
W lipcu 1945 r., 10 tygodni po klęsce Niemiec, jego konserwatywny rząd poniósł stratę w wyborach przeciwko Partii Pracy Klemensa Attlee, a Churchill zrezygnował z funkcji premiera. Został przywódcą opozycji, aw 1951 r. Został ponownie wybrany premierem. Dwa lata później otrzymał literacką Nagrodę Nobla za sześciotomowe historyczne studium II wojny światowej i za przemówienia polityczne; Królowa Elżbieta II również go rycerzem. W 1955 roku przeszedł na emeryturę jako premier, ale pozostał w parlamencie do 1964 roku, rok przed śmiercią.
