Siódemka z Chicago (wcześniej oskarżony z Chicago Osiem, Bobby Seale, był sądzony osobno) zostaje uniewinniony z zarzutów spiskowych podczas zamieszek, ale został uznany za winnego podżegania do zamieszek.

Ośmiu działaczy antywojennych zostało odpowiedzialnych za gwałtowne demonstracje na Narodowej Konwencji Demokratycznej w sierpniu 1968 r. W Chicago. Oskarżeni to David Dellinger z Krajowego Komitetu Mobilizacji (NMC); Rennie Davis i Thomas Hayden ze Studentów na rzecz społeczeństwa demokratycznego (SDS); Abbie Hoffman i Jerry Rubin, założyciele Międzynarodowej Partii Młodzieży („Yippies”); Bobby Seale of the Black Panthers; oraz dwóch mniej znanych aktywistów, Lee Weiner i John Froines.

Oskarżeni zostali oskarżeni o spisek, aby przekroczyć granice państwowe z zamiarem podżegania do zamieszek. Adwokaci William Kunstler i Leonard Weinglass reprezentowali wszystko oprócz Seale. Proces, któremu przewodniczył sędzia Julius Hoffman, zmienił się w cyrk, gdy oskarżeni i ich pełnomocnicy wykorzystali sąd jako platformę do ataku na Nixona, wojnę w Wietnamie, rasizm i ucisk. Ich taktyka była tak destrukcyjna, że ​​w pewnym momencie sędzia Hoffman nakazał Seale'owi zakneblować się i przywiązać do swojego krzesła - zachowanie Seale ostatecznie spowodowało, że sędzia spróbował go osobno.

Do czasu zakończenia procesu w lutym 1970 r. Hoffman uznał oskarżonych i ich pełnomocników za winnych 175 zarzutów pogardy sądu i skazał ich na kary od dwóch do czterech lat. Jury uznało oskarżonych za winnych spisku, ale wszyscy oprócz Froines i Weinera byli winni zamiaru zamieszek. Pozostali zostali skazani na pięć lat i ukarani grzywną w wysokości 5000 dolarów. Żaden nie miał jednak czasu, ponieważ w 1972 r. Sąd apelacyjny uchylił wyroki skazujące i ostatecznie wycofano większość zarzutów o pogardę.