Zawartość
Most Brookliński wznosi się majestatycznie nad East River w Nowym Jorku, łącząc dwie dzielnice Manhattanu i Brooklynu. Od 1883 roku granitowe wieże i stalowe kable zapewniają bezpieczny i malowniczy przejazd milionom osób dojeżdżających do pracy i turystów, pociągom i rowerom, wózkom i samochodom. Budowa mostu trwała 14 lat, zaangażowała 600 pracowników i kosztowała 15 milionów USD (ponad 320 milionów USD w dzisiejszych dolarach). W tym procesie zginęło co najmniej dwa tuziny osób, w tym jego oryginalny projektant. Ta kultowa funkcja panoramę Nowego Jorku, która ma ponad 125 lat, wciąż przewozi około 150 000 pojazdów i pieszych każdego dnia.
Człowiek z planem
John Augustus Roebling, twórca Mostu Brooklińskiego, był wielkim pionierem w projektowaniu stalowych mostów wiszących. Urodzony w Niemczech w 1806 roku, studiował inżynierię przemysłową w Berlinie, w wieku 25 lat wyemigrował do zachodniej Pensylwanii, gdzie bezskutecznie próbował utrzymać się jako rolnik. Później przeniósł się do stolicy stanu w Harrisburgu, gdzie znalazł pracę jako inżynier lądowy. Promował użycie drutu i założył odnoszącą sukcesy fabrykę kabli.
Czy wiedziałeś? 17 maja 1884 r. P. T.Barnum poprowadził 21 słoni przez Most Brookliński, aby udowodnić, że jest stabilny.
W międzyczasie zyskał reputację projektanta mostów wiszących, które w tym czasie były szeroko stosowane, ale znane z tego, że zawodzą pod silnym wiatrem lub dużym obciążeniem. Roebling przypisuje się przełomowi w technologii mostów wiszących: kratownice wstęgowe dodane po obu stronach jezdni mostu, które znacznie ustabilizowały konstrukcję. Korzystając z tego modelu, Roebling z powodzeniem przeszedł przez wąwóz Niagara w Niagara Falls w stanie Nowy Jork i rzekę Ohio w Cincinnati w stanie Ohio.
W 1867 r. Na podstawie tych osiągnięć nowojorscy ustawodawcy zatwierdzili plan Roeblinga dotyczący mostu wiszącego nad East River między Manhattanem a Brooklynem. Byłby to pierwszy stalowy most wiszący o najdłuższej rozpiętości na świecie: 1600 stóp od wieży do wieży.
Tuż przed rozpoczęciem budowy w 1869 r. Roebling został ciężko ranny podczas kilku ostatnich odczytów kompasu w East River. Łódź zmiażdżyła palce u nóg, a trzy tygodnie później zmarł na tężec. Jego 32-letni syn, Washington A. Roebling, objął stanowisko głównego inżyniera. Roebling pracował z ojcem na kilku mostach i pomógł zaprojektować Most Brookliński.
Niebezpieczny proces
Aby osiągnąć solidny fundament mostu, pracownicy wykopali koryto rzeki w masywnych drewnianych skrzyniach zwanych kesonami. Te hermetyczne komory zostały przypięte do dna rzeki przez ogromne granitowe bloki; pompowano powietrze pod ciśnieniem, aby nie dopuścić do przedostania się wody i zanieczyszczeń.
Pracownicy znani jako „sandhogs”, wielu z nich, imigrantów, zarabiających około 2 USD dziennie, używali łopat i dynamitu do usuwania błota i głazów na dnie rzeki. Co tydzień kesony zbliżały się do podłoża skalnego. Kiedy osiągnęli wystarczającą głębokość 44 stopy po stronie Brooklynu i 78 stóp po stronie Manhattanu, zaczęli układać granit, wracając na powierzchnię.
Pod wodą pracownicy kesonu czuli się niekomfortowo - gorące, gęste powietrze powodowało oślepiające bóle głowy, swędzącą skórę, krwawe nosy i spowolnione bicie serca, ale stosunkowo bezpieczne. Podróż do i z głębin rzeki East może być jednak śmiertelna. Aby zejść do kesonów, piaskowce jechały w małych żelaznych pojemnikach zwanych śluzami. Gdy śluza opadała do rzeki, wypełniała się sprężonym powietrzem. Powietrze to umożliwiało wdychanie kesonu i zapobiegało przedostawaniu się wody, ale także rozpuszczało niebezpieczną ilość gazu w strumieniach krwi pracowników. Kiedy pracownicy powrócili na powierzchnię, rozpuszczone gazy we krwi zostały szybko uwolnione.
Powodowało to często konstelację bolesnych objawów zwanych „chorobą kesonową” lub „zakrętami”: rozdzierający ból stawów, paraliż, drgawki, drętwienie, zaburzenia mowy, aw niektórych przypadkach śmierć. Ponad 100 pracowników cierpiało na tę chorobę, w tym sam Washington Roebling, który pozostał częściowo sparaliżowany do końca życia. Był zmuszony oglądać za pomocą teleskopu, podczas gdy jego żona Emily zajęła się budową mostu. Z biegiem lat zakręty pochłonęły życie kilku sandhogów, podczas gdy inne zginęły w wyniku bardziej konwencjonalnych wypadków budowlanych, takich jak zawalenia się, pożary i wybuchy.
Na początku XX wieku naukowcy doszli do wniosku, że gdyby śluzy przemieszczały się stopniowo na powierzchnię rzeki, spowalniając dekompresję robotników, zakrętom można by całkowicie zapobiec. W 1909 r. Ustawodawca w Nowym Jorku uchwalił pierwsze w kraju przepisy dotyczące bezpieczeństwa kesonowego, aby chronić piaskowe kopiące tunele kolejowe pod rzekami Hudson i East.
Most odsłonięty
24 maja 1883 r. Most Brookliński nad East River został otwarty, łącząc po raz pierwszy w historii wielkie miasta Nowy Jork i Brooklyn. Tysiące mieszkańców Brooklyn i Manhattan Island okazało się być świadkami ceremonii poświęcenia, której przewodniczyli prezydent Chester A. Arthur i gubernator Nowego Jorku Grover Cleveland. Emily Roebling została po raz pierwszy przejechana przez ukończony most z kogutem, symbolem zwycięstwa, na kolanach. W ciągu 24 godzin około 250 000 osób przeszło przez Most Brookliński, korzystając z szerokiej promenady nad jezdnią zaprojektowaną przez Johna Roeblinga wyłącznie dla przyjemności pieszych.
Dzięki niespotykanej długości i dwóm okazałym wieżom Most Brookliński został nazwany „ósmym cudem świata”. Przez kilka lat po jego budowie pozostawał najwyższą budowlą na półkuli zachodniej. Połączenie, jakie zapewniało między ogromnymi skupiskami ludności na Brooklynie i Manhattanie, na zawsze zmieniło bieg Nowego Jorku. W 1898 r. Miasto Brooklyn formalnie połączyło się z Nowym Jorkiem, Staten Island i kilkoma miasteczkami wiejskimi, tworząc Wielki Nowy Jork.
