Tego dnia w 1779 roku Fort Sackville zostaje poddany, co oznacza początek końca brytyjskiej dominacji na zachodniej granicy Ameryki.

Osiemnaście dni wcześniej George Rogers Clark opuścił Kaskaskia nad rzeką Missisipi z siłą około 170 ludzi, w tym milicji z Kentucky i francuskich ochotników. Partia przemierzyła ponad 200 mil ziemi pokrytej głęboką i oblodzoną wodą powodziową, dopóki nie dotarła do Fort Sackville w Vincennes (Indiana) 23 lutego 1779 roku. Po brutalnym zabiciu pięciu Indian w niewoli w Wielkiej Brytanii w pobliżu fortu, Clark zapewnił kapitulację garnizonu brytyjskiego pod dowództwem gubernatora Henry'ego Hamiltona o 10 rano 25 lutego.

Po przybyciu do Vincennes francuscy osadnicy, którzy sprzymierzyli się z Hamiltonem, kiedy zdobył fort w grudniu, powitali i zaopatrzyli siły Clarka. Wewnątrz Fortu Sackville Hamilton miał tylko 40 brytyjskich żołnierzy i taką samą liczbę mieszanych osadników francuskich ochotników walczących po obu stronach rewolucji amerykańskiej i milicji z Detroit. Francuska część sił Hamiltona niechętnie walczyła, gdy zdali sobie sprawę, że ich rodacy sprzymierzyli się z Clarkiem.

Clarkowi udało się sprawić, by jego 170 ludzi przypominało 500, rozwijając flagi odpowiednie dla większej liczby żołnierzy. Zdolni leśnicy zajmujący szeregi Clarka byli w stanie strzelać w szybkim tempie, co wzmocniło poczucie Hamiltona, że ​​był otoczony znaczną armią. W międzyczasie Clark zaczął tunelować pod fortem z zamiarem wysadzenia znajdujących się w nim magazynów prochu. Kiedy indyjska grupa nalotowa próbowała wrócić do fortu z doliny Ohio, ludzie Clarka zabili lub schwytali ich wszystkich. Publiczne egzekucje z tomahawków odbywające się na pięciu jeńcach przestraszyły Brytyjczyków ich losem w rękach Clarka. Ich późniejsze poddanie ujawniło brytyjską słabość Indianom z tego obszaru, którzy zdali sobie sprawę, że nie mogą już polegać na Brytyjczykach, którzy ochronią ich przed patriotami.