Pod przewodnictwem brytyjskiego męża stanu Edwarda G. Wakefielda pierwsi brytyjscy koloniści do Nowej Zelandii przybywają do Port Nicholson na wyspie Auckland.

W 1642 roku holenderski nawigator Abel Tasman został pierwszym Europejczykiem, który odkrył grupę wysp Południowego Pacyfiku, która później stała się znana jako Nowa Zelandia. Podczas próby lądowania kilka członków załogi Tasmana zostało zabitych przez wojowników rdzennej ludności Maorysów, którzy interpretowali wymianę sygnałów trąbki przez Europejczyków jako preludium do bitwy. Wyspy, które zostały nazwane na cześć holenderskiej prowincji Zelandia, nie przyciągnęły zbyt wiele uwagi europejskiej aż do końca XVIII wieku, kiedy angielski odkrywca kapitan James Cook przemierzył ten obszar i napisał szczegółowe relacje z Nowej Zelandii.

Za nimi poszli wielorybnicy, misjonarze i kupcy, aw 1840 r. Wielka Brytania formalnie zaanektowała wyspy i założyła pierwszą stałą osadę europejską w Wellington w Wellington. W tym roku Maorysi podpisali traktat z Waitangi, na mocy którego uznali brytyjską suwerenność w zamian za zagwarantowane posiadanie ich ziemi. Jednak zbrojny konflikt terytorialny między Maorysami a białymi osadnikami trwał do 1870 r., Kiedy było niewielu Maorysów, którzy oparli się europejskiej ingerencji.

Pierwotnie część australijskiej kolonii Nowej Południowej Walii, Nowa Zelandia stała się oddzielną kolonią w 1841 r., A samorząd został w 1852 r. Status dominacji uzyskano w 1907 r., A pełną niepodległość nadano w 1931 r. I ratyfikowano przez Nową Zelandię w 1947 r.