Jazz został nazwany „amerykańską muzyką klasyczną”, wytwórnią, która nie tylko rozpoznaje swoje amerykańskie pochodzenie. Wytwórnia twierdzi również, że jazz zasługuje na względy estetyczne wraz z muzyką zwykle uważaną za „klasyczną”. W obecnej epoce, kiedy programy Duke'a Ellingtona i J.S. Bach często przyciąga te same tłumy, ten argument nie wydaje się kontrowersyjny. Jednak w latach trzydziestych XX wieku pomysł był niemal śmiechu warty uwagi, dzięki czemu koncert Benny'ego Goodmana 16 stycznia 1938 roku w słynnej nowojorskiej Carnegie Hall był tak rewolucyjny. Goodman i jego obsada obsadzili tamtego wieczoru nowe miejsce dla jazzu na amerykańskiej scenie kulturalnej, co stało się najważniejszym koncertem jazzowym w historii.
Benny Goodman był u szczytu swojej legendarnej kariery, kiedy jego publicysta po raz pierwszy zasugerował, aby zarezerwować Carnegie Hall. Był gwiazdą w radiu, na scenie i w filmie, a etykieta „King of Swing” była już na stałe dołączona do jego imienia. Tak dziwaczna była sugestia, że zespół jazzowy mógłby grać w cytadeli amerykańskiej kultury wysokiej, jednak Goodman na początku śmiał się z tego pomysłu. Kiedy jednak ogarnął go ten pomysł, Goodman rzucił się w to zadanie z charakterystyczną pasją. Oprócz numerów z regularnego repertuaru własnego zespołu, w skład którego wchodził legendarny Harry James na trąbce, Lionel Hampton na wibrafonie i Gene Krupa na perkusji, Goodman zaplanował program z nowym utworem „Twenty Years of Jazz” i przedłużona sesja jam z udziałem gwiazd orkiestry Duke Ellington i Count Basie. Koncert wyprzedał się tygodnie wcześniej, a najlepsze miejsca zajęły 2,75 USD.
Upłynie kolejna dekada, zanim ktokolwiek, kto nie będzie na widowni ani nie słucha radia tej nocy, usłyszy słynny koncert. Wszystkie nagrania serialu zostały uznane za utracone, dopóki szwagierka Goodmana nie natrafiła na zestaw octanów w 1950 roku. Do tego czasu występ stał się już legendą, zwłaszcza oszałamiające, nieplanowane solo fortepianu Jess Stacy w „Sing , Sing, Sing ”, ostatni numer wieczoru. Album wykonany z odzyskanych octanów stał się jednym z pierwszych 33 1/3 LP sprzedających się w ponad milionie egzemplarzy. Ostateczne odkrycie aluminiowych nagrań studyjnych doprowadziło do ponownego wydania wysokiej jakości płyt CD w latach 1998, 2019 i 2019 legendarnego Carnegie Hall Jazz Concert.
