Tego dnia w 1944 roku Hitler oszukuje śmierć, gdy bomba umieszczona w teczce wybucha, ale nie zabija go.

Wysocy niemieccy urzędnicy zdecydowali, że Hitler musi umrzeć. Prowadził Niemcy w samobójczej wojnie na dwóch frontach, a zabójstwo było jedynym sposobem na powstrzymanie go. Nastąpi zamach stanu, a nowy rząd w Berlinie uratuje Niemcy przed całkowitym zniszczeniem z rąk aliantów.

Taki był plan. Taka była rzeczywistość: pułkownik Claus von Stauffenberg, szef rezerwy wojskowej, miał za zadanie podłożyć bombę podczas konferencji, która miała się odbyć w Berchtesgaden, ale później został przeniesiony do „Wilczego Szańca” Hitlera Rastenburg, Prusy. Stauffenberg umieścił materiał wybuchowy w teczce, którą położył pod stołem, a następnie szybko wyszedł. Hitler studiował mapę frontu wschodniego, gdy pułkownik Heinz Brandt, starając się lepiej przyjrzeć mapie, odsunął teczkę na miejsce, dalej od miejsca, w którym stał Fuhrer.

O 12:42 bomba wybuchła. Kiedy dym zniknął, Hitler został ranny, zwęglony, a nawet doznał chwilowego paraliżu jednego ramienia, ale był bardzo żywy. (Był nawet na tyle dobrze, że tego samego popołudnia umawiał się z Benito Mussolinim. Zwiedził Il Duce po miejscu bomby). Czterech innych obecnych zmarło z powodu ran.

Gdy wybuchła bomba, Stauffenberg udał się do Berlina, aby przeprowadzić operację Walkiria, obalenie rządu centralnego. W Berlinie wraz ze współspiskowcem generałem Olbricht aresztował dowódcę armii rezerwowej, generała Fromma, i zaczął wydawać rozkazy dowodzenia różnymi budynkami rządowymi. A potem nadeszła wiadomość od Hermana Goering’a Hitlera żyła.

Fromm, zwolniony z aresztu przy założeniu, że mimo wszystko przyłączy się do wyrzucenia Hitlera z urzędu, zwrócił się do spiskowców. Stauffenberg i Olbricht zostali zastrzeleni tego samego dnia. Gdy Hitler zorientował się, jaki jest zasięg konspiracji (aż do okupowanej Francji), zaczął systematyczną likwidację swoich wrogów. Aresztowanych zostanie ponad 7000 Niemców (w tym pastor ewangeliczny Dietrich Bonhoeffer), a nawet 5000 zamordowanych zostanie jako zamordowani lub samobójcy.

Hitler, Himmler i Goering jeszcze mocniej chwycili Niemcy i machinę wojenną. Hitler przekonał się, że los go oszczędził „Uważam to za potwierdzenie zadania nałożonego na mnie przez Opatrzność” i że „nic mi się nie stanie ... Wielka sprawa, której służę, zostanie doprowadzona przez obecne niebezpieczeństwa i… wszystko może zostać doprowadzone do końca ”.