Tego dnia w 1943 r. Stany Zjednoczone bombardują stacje kolejowe w Rzymie, próbując złamać wolę narodu włoskiego, aby się oprzeć, ponieważ Hitler wykłada swojemu przywódcy, Benito Mussoliniemu, jak dalej prowadzić wojnę.

16 lipca prezydent Franklin Roosevelt i premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill zaapelowali do włoskiej ludności cywilnej o odrzucenie Mussoliniego i Hitlera oraz „życie dla Włoch i cywilizacji”. Jako „zachętę” amerykańskie bombowce napadły na miasto, niszcząc jego koleje. Wśród Rzymian wybuchła panika. Przekonani przez Mussoliniego, że alianci nigdy nie zbombardują świętego miasta, cywile wlali się do włoskiej stolicy dla bezpieczeństwa. Bombardowanie nie tylko wstrząsnęło ich bezpieczeństwem w mieście, ale podważyło ich zaufanie do ich przywódcy.

Mieszkańcy Rzymu nie byli sami w takim rozczarowaniu. Na spotkaniu w północnych Włoszech Hitler próbował ożywić dręczące duchy Il Duce, a także wskazać swoje braki jako przywódcy. W obawie, że Mussolini, po kolejnych niepowodzeniach militarnych, pozwie o odrębny pokój, pozostawiając Niemcom samemu walkę z siłami sprzymierzonymi na Półwyspie Włoskim, Hitler postanowił spotkać się ze swoim dawnym wzorem do naśladowania, by wykładać o męskiej sztuce wojna. Mussolini zachowywał się nietypowo cicho podczas harangu, częściowo z powodu własnego biednego niemieckiego (poprosiłby o przetłumaczone streszczenie spotkania później), częściowo z powodu obawy przed odpowiedzią Hitlera, gdyby powiedział prawdę, że Włochy zostały pobite i nie mogły kontynuować walczyć. Mussolini kontynuował szaradę dla swoich niemieckich sojuszników: Włochy będą kontynuować. Ale nikt już nie wierzył w dzielny front. Zaledwie dzień później Hitler potajemnie rozkazał feldmarszałkowi Erwinowi Rommelowi przejąć dowodzenie okupowanymi wyspami greckimi, lepiej „rzucić się na Włochy”, jeśli i kiedy Mussolini skapituluje w Stanach Zjednoczonych. Ale w ciągu tygodnia wydarzenia przybrałyby oszałamiający obrót.