Tego dnia w 1915 r. Siły anglo-francuskie walczące w I wojnie światowej podejmują pierwszą połączoną próbę przebicia silnie ufortyfikowanych niemieckich linii okopowych na froncie zachodnim we Francji.
W Vimy Ridge, strategicznie ważnym grzbiecie lądu nad rzeką Aisne, w północno-zachodniej Francji, wojska francuskie rozpoczęły atak na pozycje niemieckie po wystrzeleniu pocisków odłamków przez pięć godzin rano 9 maja 1915 r. Na piętach ostrzału artyleryjskiego , francuscy żołnierze opuścili swoje okopy, aby przejść przez Ziemię Niczyją, ale okazało się, że bombardowanie nie spowodowało zerwania pierwszego niemieckiego drutu. Gdy usiłowali sami przeciąć drut, niemieccy strzelcy maszynowi otworzyli ogień. Ostatecznie Francuzi byli w stanie osiągnąć swój cel, gdy Niemcy wycofali się na lepsze linie, ale ponieśli ciężkie straty: jeden pułk francuskiej Legii Cudzoziemskiej stracił prawie 2000 z 3000 żołnierzy, w tym dowódcę, który został zastrzelony w skrzynia snajpera i wszyscy trzej dowódcy batalionu.
Tego samego dnia wojska brytyjskie pod rozkazami Sir Douglasa Haiga, dowódcy 1 Korpusu Armii, zaatakowały niemieckie linie dalej na północ w regionie Artois, próbując zdobyć Grzbiet Aubers, gdzie ponieśli porażkę podczas bitwy o Neuve Chapelle dwa miesiące wcześniej. Brytyjska artyleria również okazała się nieskuteczna, wiele wystrzelonych pocisków okazało się wadliwych, a wiele innych było zbyt lekkich, aby spowodować poważne uszkodzenia. W rezultacie, gdy żołnierze zaatakowali, nie byli w stanie przebić się przez niemieckie umocnienia. We wpisie do niemieckiego dziennika pułkowego o tym niefortunnym postępie odnotowano, że na wojnie nigdy nie było lepszego celu niż ta solidna ściana mężczyzn w kolorze khaki, Brytyjczycy i Hindusi. Było tylko jedno możliwe polecenie, by dać „Ogień, dopóki lufy nie pękną”.
Po pierwszym ataku brytyjskim nie udało się przełamać niemieckiej linii, wielu żołnierzy, którzy przedostali się na Ziemię Niczyją i zostali ranni w wyniku ostrzału wroga, zginęło w wyniku trwającej 40 minut brytyjskiej artylerii. Podczas ucieczki wojska brytyjskie biegnące z powrotem na swoje linie znalazły się pod ostrzałem Niemiec; ponieważ mieli ze sobą wielu niemieckich jeńców, żołnierze w okopach brytyjskich błędnie uważali, że grozi im kontratak, a także strzelali do wycofujących się towarzyszy.
Pomimo początkowej porażki Haig rozkazał drugi atak, ignorując doniesienia z rozpoznania powietrznego o stałym ruchu naprzód niemieckich posiłków. Protestowało dwóch z jego trzech podległych dowódców, w tym generał James Willcocks, dowódca Korpusu Indyjskiego i generał Hubert Gough, dowódca 7. dywizji, który poinformował Haiga o swojej pewności, że każda kolejna próba ataku za dnia będzie nieudana. Tylko jeden dowódca, generał Richard Haking z 1. Dywizji, był przekonany o powodzeniu kolejnego ataku, a Haig zaakceptował jego osąd.
W ten sposób siły brytyjskie, dowodzone przez pułk spartych biperów z 1. Czarnej Straży, zaatakowały ponownie 9 maja i zostały zabite przez niemieckich strzelców. O zmierzchu Haig nakazał napastnikom pchnięcie bagnetami do przodu; w obliczu przytłaczającego oporu ze strony trzech dowódców wycofał ten rozkaz, ale nakazał wznowienie bitwy następnego dnia. Jednak 10 maja rano Willcocks, Gough i Haking powiedzieli Haigowi, że brakuje im amunicji, aby rozpocząć ofensywę drugiego dnia, a atak został anulowany. Pierwszy i jedyny dzień bitwy o Aubers Ridge spowodował stratę 458 oficerów i 11161 ludzi. Jak bliski współpracownik Haiga, generał Richard Charteris, napisał w swoim dzienniku 11 maja: Nasz atak nie powiódł się, zawiódł i poniósł ciężkie straty. To łysy i najbardziej nieprzyjemny fakt.
