Tego dnia w 1918 r., Po trwającym 56 godzin bombardowaniu, siły alianckie naruszają tzw. Linię Hindenburga, ostatnią linię obrony niemieckiej na froncie zachodnim podczas I wojny światowej.
Zbudowana pod koniec 1916 r. Linia Hindenburga nazwana przez Brytyjczyków dla niemieckiego wodza głównego Paula von Hindenburga; Niemcy znali ją jako Linię Zygfryda - była to silnie ufortyfikowana strefa biegnąca kilka kilometrów za aktywnym frontem między północnym wybrzeżem Francji a Verdun, w pobliżu granicy Francji i Belgii. Do września 1918 roku ten potężny system składał się z sześciu linii obronnych, tworzących strefę o głębokości około 6000 metrów, żebrowaną długością drutu kolczastego i usianą betonowymi stanowiskami lub stanowiskami strzelania. Chociaż cała linia była silnie ufortyfikowana, jej południowa część była najbardziej narażona na atak, ponieważ obejmowała Kanał Świętego Quentina i nie była niewidoczna z obserwacji artylerii przez wroga. Ponadto cały system został ułożony liniowo, w przeciwieństwie do nowszych konstrukcji, które dostosowały się do nowszych osiągnięć w sile ognia i zostały zbudowane z rozrzuconymi „mocnymi punktami” ułożonymi jak szachownica, aby zwiększyć intensywność ostrzału artyleryjskiego.
Alianci wykorzystaliby te słabości na swoją korzyść, koncentrując całą siłę zgromadzoną podczas tak zwanej „Studniowej ofensywy” rozpoczętej 8 sierpnia 1918 r., Decydując o zwycięstwie pod Amiens we Francji pod koniec linii Hindenburga Wrzesień. Siły australijskie, brytyjskie, francuskie i amerykańskie uczestniczyły w ataku na linię, który rozpoczął się od bombardowania w maratonie, przy użyciu 1637 dział wzdłuż frontu o długości 10 000 jardów. W ciągu ostatnich 24 godzin brytyjska artyleria wystrzeliła rekordową liczbę 945,052 pocisków. Po zdobyciu Kanału St. Quentin z pełzającym ostrzałem pocisków 126 pocisków na każde 500 metrów niemieckiego okopu w ciągu ośmiu godzin Alianci byli w stanie skutecznie przekroczyć linię Hindenburga 29 września.
Ofensywa była prowadzona przez wojska australijskie i amerykańskie, które zaatakowały silnie ufortyfikowane miasto Bellicourt przy wsparciu czołgów, samolotów i artylerii. Po czterech dniach bitwy, z dużymi stratami po obu stronach, Niemcy zostali zmuszeni do odwrotu. Kiedy Kaiser Wilhelm II zmusił wojsko do zaakceptowania reformy rządowej, a sojusznik Niemiec, Bułgaria, starając się o zawieszenie broni do końca września, mocarstwa centralne były w rozsypce na polu bitwy, a także na froncie wewnętrznym. Tymczasem alianci wykorzystali swoją przewagę na froncie zachodnim przez następny miesiąc, co wbrew ich przewidywaniom okaże się ostatnim miesiącem I wojny światowej.
