9 maja 1978 r. Znaleziono ciało byłego premiera Włoch Aldo Moro, usiane kulami, z tyłu samochodu w centrum historycznego Rzymu. Został porwany przez terrorystów Czerwonej Brygady 16 marca po krwawej strzelaninie w pobliżu jego domu na przedmieściach. Włoski rząd odmówił negocjacji z skrajnie lewicową grupą, która po licznych gróźbach zamordowała Moro 9 maja. Był pięciokrotnym premierem Włoch i uważał się za lidera prezydencji Włoch w wyborach z powodu w grudniu.
Aldo Moro był uważany przez wielu za najzdolniejszego polityka Włoch po II wojnie światowej. Jako centrowy lider Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej, pięć razy pełnił funkcję premiera w latach 60. i 70. i promował współpracę między różnymi partiami politycznymi we Włoszech. Kiedy założył swój pierwszy gabinet w 1963 r., Włączył kilku socjalistów, którzy w ten sposób uczestniczyli we włoskim rządzie po raz pierwszy od 16 lat. Moro ostatnio pełnił funkcję premiera w 1976 r., Aw październiku 1976 r. Został prezydentem chadecji.
11 marca 1978 roku pomógł zakończyć kryzys rządowy, gdy wypracował koalicję parlamentarną między partią komunistyczną a dominującymi chadekami. Zaledwie pięć dni później samochód pana Moro został zaatakowany przez tuzin uzbrojonych terrorystów Czerwonej Brygady. Jego pięciu strażników zostało zabitych, a Moro został uprowadzony i zabrany do tajnego miejsca.18 marca Czerwona Brygada wydała komunikat, w którym domagała się odpowiedzialności za porwanie i oświadczyła, że Moro zostanie poddany „procesowi ludowemu”.
Czerwona Brygada, założona w 1970 roku przez włoskiego Renato Curcio, wykorzystywała zamachy bombowe, zabójstwa, porwania i napady na banki jako środek promowania rewolucji komunistycznej we Włoszech. Włoska Partia Komunistyczna, która wspierała demokrację i uczestniczyła w parlamencie, potępiła terrorystyczną Czerwoną Brygadę, a Czerwona Brygada oskarżyła Komunistyczną Partię o bycie pionkiem burżuazji. Renato Curcio i 12 innych członków Czerwonej Brygady stanęli przed sądem w Turynie, gdy Moro został porwany, a postępowanie sądowe zostało tylko na krótko zawieszone po jego uprowadzeniu.
Włoski rząd odmówił negocjacji z porywaczami, twierdząc, że takie działanie podważy państwo i wpędzi Włochy w chaos. Niektórzy krytycy oskarżali chrześcijańskich demokratów o poddanie się presji ze strony Partii Komunistycznej, której przywódcy byli jeszcze bardziej przeciwni dialogowi z Czerwoną Brygadą. Policja i armia aresztowały setki podejrzanych o terroryzm i przeszukały kraj w poszukiwaniu „więzienia ludu”, w którym przetrzymywany był Moro, ale nie znaleźli żadnych solidnych wskazówek.
19 marca i 4 kwietnia pisma najwyraźniej swobodnie napisane przez Moro zostały dostarczone z prośbą do rządu o negocjacje. Rząd próbował tajnych rozmów, ale 15 kwietnia Czerwona Brygada odrzuciła te negocjacje i ogłosiła, że Moro został uznany za winnego w procesie ludowym i skazany na śmierć. Zagrożenia związane z egzekucją doprowadziły do nikąd, a 24 kwietnia terroryści zażądali uwolnienia 13 członków Czerwonej Brygady przetrzymywanych w Turynie w zamian za życie Moro. 7 maja Moro wysłał do swojej żony list pożegnalny, mówiąc: „Powiedzieli mi, że za chwilę mnie zabiją, po raz ostatni całuję cię”. Dwa dni później znaleziono jego ciało Via Caetani, w odległości 300 metrów od głównej siedziby Chrześcijańskich Demokratów i 200 metrów od głównej siedziby Partii Komunistycznej.
Zgodnie z życzeniem wyrażonym przez Moro podczas jego uprowadzenia żaden włoski polityk nie został zaproszony na jego pogrzeb. W ciągu następnej dekady aresztowano wielu przywódców i członków Czerwonej Brygady, a organizacja została znacznie osłabiona.
