Tego dnia w 1946 r. Podmorskie trzęsienie ziemi u wybrzeży Alaski wywołuje ogromne tsunami, w którym zginęło 159 osób na Hawajach.
W środku nocy, 13 000 stóp pod powierzchnią oceanu, na północnym Pacyfiku odnotowano drżenie o wartości 7,4 wielkości. (Najbliższym lądem była wyspa Unimak, część łańcucha aleuckiego). Trzęsienie ziemi wywołało niszczycielskie fale pływowe na całym Pacyfiku, szczególnie na Hawajach.
Wyspa Unimak została dotknięta tsunami wkrótce po trzęsieniu ziemi. Ogromna fala o wysokości prawie 100 stóp uderzyła o brzeg. Latarnia morska położona 30 stóp nad poziomem morza, w której mieszkało pięć osób, została rozbita na kawałki przez falę; cała piątka została zabita natychmiast. Tymczasem fala zmierza w kierunku południowego Pacyfiku z prędkością 500 mil na godzinę.
Na Hawajach, 2400 mil na południe od epicentrum trzęsienia ziemi, kapitan Wickland z marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych jako pierwszy zauważył nadchodzącą falę około 7 rano, cztery i pół godziny po trzęsieniu ziemi. Jego pozycja na mostku statku, 46 stóp nad poziomem morza, postawiła go na wysokości oczu za pomocą „fali potworów”, którą opisał jako dwie mile długości.
Gdy pierwsza fala weszła i cofnęła się, woda w hiloskiej zatoce Hilo zdawała się znikać. Łodzie pozostawiono na dnie morza obok trzepoczących ryb. Potem uderzyło ogromne tsunami. W mieście Hilo, 32-stopowa fala zdewastowała miasto, niszcząc prawie jedną trzecią miasta. Most przechodzący przez rzekę Wailuku został podniesiony przez falę i odepchnięty o 300 stóp. W Hilo 96 osób straciło życie.
W innych częściach wyspy Hawaje fale sięgały nawet 60 stóp. Tsunami zmiażdżyło szkołę w Laupahoehoe, zabijając nauczyciela i 25 uczniów. Ogromna fala była widoczna tak daleko jak Chile, gdzie 18 godzin po trzęsieniu ziemi na Alasce niezwykle duże fale uderzyły na brzeg. Nie było ofiar.
To tsunami skłoniło USA do ustanowienia Seismic SeaWave Warning System dwa lata później. System, znany obecnie jako Pacific Warning Tsunami System, wykorzystuje podmorskie boje w całym oceanie, w połączeniu z wykrywaczami aktywności sejsmicznej, w celu znalezienia możliwych fal zabójczych. System ostrzegania zastosowano po raz pierwszy 4 listopada 1952 r. Tego dnia ewakuacja została pomyślnie przeprowadzona, ale oczekiwana fala nigdy się nie ziściła.
